Yuba Lake Statepark, Zion, North Rim en Bryce National Parks

Maandagochtend (1-06-2015) rond 10.30 a.m. vertrokken van Lake Bear/Garden City (10 huizen een city ….!), nadat ik de laatste videofilmpjes van Yellowstone nog op de blog had gezet. Richting Salt Lake City, met als eerste doel om daar bij Traders’ Joe groot in te kopen. (TJ heeft veel “organic food”, dus onbehandelde vlees en groenten).
Vanuit Bear Lake sloegen wij iets af naar het westen en belandden in een diepe kloof, die wij zeker een uur lang hebben gevolgd. Gorgeous……. in één woord.
Soms overvalt het ons: wanneer houdt het eens op?! Hoe kan alles zo mooi zijn?
Een diepe kloof met onderin een tweestrooksweg, waarop wij in een camper, links en rechts (en soms recht voor ons) een enorme muur van rots in diverse kleuren, rechts (en soms links) van ons de kabbelende rivier Logan (met rotsblokken erin, zoals je altijd op van die mooie natuurfilms ziet), en daartussenin groen in alle kleuren groen die denkbaar zijn. Intussen ken ik geen superlatieven meer en kan alleen maar zeggen: Amerika is zó mooi!

Vooruit … toen we na vele kilometers uit die canyon kwamen reden we op Salt Lake City aan. Daar was niet veel moois aan. Eerst wat kleine stadjes, toen wat voorstadjes, en toen het echte werk. Utah heeft 4 miljoen inwoners, en 3 miljoen daarvan wonen – hoorde ik uit betrouwbare bron (Wim) – in deze stadsregio. Het lukte niet om bij het Salt Lake te stoppen, want er was geen “Rest Area” ingebouwd en je moest echt een heel andere highway nemen om er in de buurt te komen. Jammer, we hadden graag even het water van Salt Lake willen testen op zoutgehalte ... In Salt Lake City bezochten we eerst Traders’ Joe en sloegen in (water, groenten, vlees, ontbijt, lekkers) voor de komende week. Voor drank moesten we naar een State Liquor Shop, want elke andere winkel in Utah heeft een verbod om alcoholische dranken met méér dan 3% alcohol te verkopen. Dat hadden we al gehoord in de campingwinkel van Lake Bear, en we wilden toch wel een glaasje wijn bij het eten. Wim mopperde dat de wet hier wel polygamie toestaat, maar drankverkoop > 3% alcohol aan volwassenen verbiedt. Tenzij in door de staat beheerde winkels. Een belevenis op zich: de Staatswinkel. Ik kon me die nog herinneren uit de jaren ’70 in Zweden, maar hier was het niet veel anders: vooral duur! De prijs zorgt er inderdaad wel voor dat je je erg inhoudt, maar m.i. is dat ook door extra belastingen te regelen. Enfin, Salt Lake City weer uit en op de 12 strooks (ja echt) snelweg verder naar het zuiden. Uiteraard werd ook hier weer aan de weg gewerkt - de Amerikanen werken voortdurend in alle staten op diverse plekken aan de weg. Dat had maandag regelmatig tot gevolg dat ik – gezien het feit dat ik tot het langzame verkeer behoor en in de meest rechter baan rijdt – mijn baan tot een baantje zag krimpen met een betonnen muurtje direct op de rechterstreep … een angstaanjagende ervaring, zeker wanneer die gang van zaken zich elke keer nadat je het overleefd hebt opnieuw voordoet. Het alternatief is om een baan naar links op te schuiven, maar dan wordt je permanent zowel links als rechts ingehaald door enorme vrachtwagens, waarvan jullie inmiddels de foto’s hebben kunnen zien. Want helaas, snelheidsbeperkingen gelden alleen voor een camper van El Monte met het nummerbord AMD7907 heb ik gemerkt. Na zo’n 40 miles leek het permanente in- en uitvoegen van voertuigen voorbij, en kon ik verder in rust met een gangetje van 60 mph (= miles per hour) voort. Wim had een prachtcamping aan een meer uitgekozen, in het Yuba Natural State Forest, en daar hebben we zojuist een koel biertje gedronken op onze picknick-combinatie. Want een tafel kan dit niet meer genoemd worden, met zo’n luifel erbij. (zie foto) Het is hier – evenals gisteren in Lake Bear/Garden City – rond de 26 graden en zonnig, dus heerlijk. Daarbij komt dat er een (forse) wind staat en het dus niet echt heet wordt.  Een uitgelezen plek om 2 dagen te blijven. Vandaag (02-06) dus geluierd, in de hangmatten gehangen (voor ’t eerst sinds de campertocht!) en plannen voor de komende dagen gemaakt. Passen en meten, wat doen we wel en wat laten we vallen.
Uiteindelijk besloten om morgenochtend vroeg naar Zion NP te gaan, op één van de campings in het park 2 nachten te blijven, zodat we de tijd hebben om er echt goed rond te kijken. Van daaruit naar de Grand Canyon North Rim, en dan weer iets noordwaarts naar Bryce NP.  Ons Walmart-telefoontje had zowaar dienst vandaag en ik belde om 2 nachten te reserveren voor de gewenste camping in Zion. Helaas, volgeboekt tot 19 juni! Voor de andere campings kon je niet reserveren (wie ’t eerst komt , eerst maalt). Laten we maar hopen dat er nog wel een plekje is als we bijtijds komen. Dus nu maar vroeg naar bed, vroeg op en om 8 uur op pad, want het is zo’n 4 uur rijden. En onderweg nog even langs een MacDonalds voor de mail/WA’s.

(03-06-15) Inderdaad om 8.10 uur vertrokken, nog even gedumpt, en toen met de cruise control op 60 mph doorgetuft, waardoor we rond 12.45 uur bij de ingang van Zion NP waren, waar men ons wist te vertellen dat alle campings in het park vol waren. Het is duidelijk dat de Amerikaanse schoolvakanties voor veel scholen al begonnen zijn. Dus meteen rechtsomkeert naar een camping op 500 m van de ingang gereden, waar nog een plekje voor ons was, gelukkig. Inmiddels was de temperatuur behoorlijk opgelopen tot tegen de 30 graden, dus het was heerlijk dat we om 13.00 uur ergens stonden en ons broodje konden eten. Daarna naar Zion terug gewandeld, het bezoekerscentrum in voor info, de shuttlebus door het park genomen en uitgestapt op de plekken die ons mooi leken en waar we een korte track konden lopen. Ik was vergeten mijn camera op te laden en ook mijn Iphone gaf de geest, dus werden de foto’s aan Wim toevertrouwd. Waardoor geen foto’s van hem, jammer genoeg. Een prachtige wandeling door een diepe canyon gemaakt, en ook hier zijn de superlatieven bijna afgezaagd. Het is onwaarschijnlijk mooi, zie de foto’s (van Wim) en weer op een totaal andere manier dan al die andere natuurparken. Na de wandeling vonden we dat we wel een pilsje verdiend hadden, maar in Utah mag geen drank verkocht worden zonder eten erbij. Dus de brewery bood ons een appetizer, voor bij hun zelfgebrouwd bier. Met een grijns zetten ze een bijna volledige maaltijd voor ons neus voor een paar dollar, om er een heerlijk koel witbiertje en een eigen IPA naast te zetten. Het avondeten was daarmee ook meteen geregeld … Wim had kook-vrij.
Donderdag ging Wim vroeg op pad om een zware wandeling te maken (zou 6 uur moeten duren) en ik ging alvast eens rondkijken naar campings voor de komende week en naar treinreizen en vliegtickets naar diverse bestemmingen voor de komende maand, waaronder Amsterdam. Het valt altijd weer tegen hoeveel tijd het kost om dergelijke zaken te regelen. Van Denver naar Portland is per vliegtuig niet alleen veel sneller, veel goedkoper maar ook efficiënter, en daarvoor dus maar een ticket gereserveerd. Ook alvast gekeken naar de terugreis-opties naar Amsterdam voor half juli.
En vanmorgen (vrijdag 5 -06-15) weer op pad naar de Grand Canyon, maar dan aan de noordzijde, die in Arizona ligt. Ondanks regen en onweer was het landschap waardoor we reden weer beeldschoon, met knalrode rotsige bergen, afgewisseld met witte rotsen en bergen, en daartussendoor veel groen.  Langs de weg helaas hier en daar een doodgereden hert.
De “ North-Rim” van de Grand Canyon was opnieuw een openbaring (ja, het wordt wat saai). Onze verwachting was dat het een variant was van het landschap dat we in Arizona vanaf de zuidkant hadden  aanschouwd,  en in zekere zin was dat ook zo. Maar het landschap was vanuit deze kant veel compacter. En daardoor op weer een heel andere manier confronterend. De noordelijke rand is hoger, waardoor je op een andere manier neerkijkt op de canyon en ook andere dingen ziet. Na een flinke wandeling, deels bovenlangs de kloof (Angel's Rock!), deels door het omringende bos, zijn we nét op tijd voor de volgende regenbui weer teruggereden naar Utah waar we een camping hadden gereserveerd, onderweg vóór de grens nog even gauw wat wijn en biertjes ingeslagen. De camping lag aan een drukke weg, en wij kregen de laatste plek voor die drukke weg toegewezen, schuin tegenover MacDonalds, met de verzekering dat het er ’s nachts rustig zou zijn. Maar … zo’n goede internetverbinding hebben we in geen tijden gehad! Daardoor lazen we de volgende ochtend ook het bericht dat Vincent - één van Wims broers – een hartinfarct heeft gekregen.  Mailverkeer met de familie leverde gelukkig de informatie op dat Vincents situatie stabiel is en men positief m.b.t. het vooruitzicht, dus vertrokken we (zaterdag 6 juni) in noordelijke richting naar Bryce NP. De weersvoorspellingen waren helaas voor een groot deel van de dag slecht: regen met onweer, maar tegen de avond zou de zon weer doorbreken. Onderweg scheen echter een vrolijk zonnetje terwijl wij weer eens over een bijzonder “scenic road” reden. Ons humeur vrolijkte nóg meer op toen we al rond 12.00 uur aankwamen bij het park en de (Oh) Ranger ons bij de toegang vroeg of we in het park zelf wilden kamperen; er bleek nog plek te zijn! Daar hadden we helemaal niet op gerekend!
Hier staan we nu op een natuurcamping, met een fire-ring voor de camper, waarop ook een rooster om te BBQen. Want zelfs in Nationale Parken mag je overal een kampvuur maken en barbecuen, zolang je het maar doet in de daartoe aangebrachte gietijzeren ringen. We hebben eerst met de shuttlebus een tochtje gemaakt, maar de laatste halte bleek niet veel verder dan onze camping. Dus bij een viewpoint uitgestapt en een  wandeling gemaakt door een sprookjesachtig landschap van rode puntmutsen met witte toefjes slagroom erop ...  Vlak voordat we aarzelden of we verder zouden gaan of niet begon het te hagelen met dikke korrels. (we zitten hier op 8000 ft hoogte). Dus snel naar de camping, potje thee gezet en spelletje gedaan. Rond 16.30 uur werd het droog en nu is de lucht half bewolkt, half blauw … Het wordt dus nog spannend of we het kampvuur aan krijgen vanavond. We besloten nog even naar het Visitors Centre te gaan om te regelen dat we morgenvroeg met de bus door de gehele canyon kunnen. Die tocht bleek echter 3,5 - 4 uur te duren, te lang voor onze verdere plannen, en werd dus geschrapt. Blijft staan voor een volgende reis, zoals nog veel andere bezoeken ...