Yellowstone en Teton National Park (Wyoming), Lake Bear (Utah

Dinsdagochtend 26-05 togen we dan toch eindelijk naar Yellowstone, nadat we eerst bij Jolie en Anjan (die beiden alweer naar hun werk vertrokken waren) even geskyped hadden met Ward. Dat was tot nu toe tijdens onze hele reis nog niet gelukt; in Costa Rica niet bij stilgestaan omdat we toen nog maar net wegwaren en in de VS niet omdat er óf geen internet was (natuurparken, campings tussen de bergen), óf het internet erg slecht of nét uitgevallen was, óf we eindelijk goed bereik hadden maar het in Nederland midden in de nacht was. Ook bij aankomst in Belgrade bleek internet het net begeven te hebben.
Het was erg leuk om Ward even te zien en te spreken, want na tweeënhalve maand weg mis je de kinderen toch! Merel was helaas niet in Amsterdam, maar in Lage Vuursche druk aan de studie. Gelukkig bestaat er ook nog WhatsApp.
Uiteindelijk gingen we eind ochtend op pad. Dit keer vanaf de noordkant Yellowstone in, zodat we zolang het nog droog was zoveel mogelijk in het noordelijk deel konden bekijken van ons wensenlijstje, en toch niet al te laat op de camping zouden zijn. We passeerden eerst de Mammoth Hot Springs, een indrukwekkend gebied met bubbelende, puffende en murmelende bronnen en waterbekkens tegen de bergwand, die in hoogte en kleur varieerden. (zie foto’s) Die hebben we alvast bezocht zodat we niet later weer zover noordelijk hoefden. Een vooruitziende blik.
Want helaas, de weg die we genomen hadden bleek “in construction”, wat in dit geval betekende dat hij voor een deel ontdaan was van het asfalt en er steeds een lading voertuigen over één strook modder naar de andere kant van de afzetting mocht ploegen. De tegenliggers moesten wachten tot de (Oh) Rangers besloten dat hun kant aan de beurt was, en daartoe hun bordje hieven. En dat over een lengte van 16 mijlen.
Dus de reis vlotte maar matig; het gaf weliswaar alle gelegenheid om mooie foto’s van het Yellowstoonse wild te maken, maar dat waagde zich niet in de buurt van de drilboren, graafmachines, tractoren en wat daar verder allemaal nog bezig was. Later op de route hebben we dat goed gemaakt. Het duurde dus even voordat wij aan ons wensenlijstje konden beginnen, ook omdat wij regelmatig onderweg moesten stoppen omdat er groot wild gesignaleerd werd: bizons, grizzlyberen en herten, die uiteraard op de foto moesten. On the road ook nog enkele fraaie watervalletjes passerend kwamen wij bij het Norris Geyser Bassin met z’n Porcelain Springs, dat zeer de moeite waard was (foto’s). En toen begon het zachtjes te regenen … De regen nam al snel in hevigheid toe, het was laat en de camping was nog zo’n 35 miles rijden dus we besloten om andere wensen uit te stellen tot de volgende dag en ons “huiswaarts” te begeven. Onderweg kwamen we Bambi tegen, die trillend op ranke pootjes naast zijn moeder in de berm stond te leren hoe je over moet steken (eerst naar links kijken, dan naar rechts, en dan nóg een keer naar links). We waren te snel voorbij om het plaatje vast te leggen. Op de camping werden we verwacht en kregen we een plaatsje toegewezen. Dit keer geen berenkluis bij elke plek, maar een kluizensysteem aan het eind van het pad, waar kampeerders geacht werden hun geurstoffen en eten op te bergen. In zijn algemeenheid deed men in Yellowstone veel laconieker over een mogelijk berenprobleem: gewoon je gezond verstand gebruiken en alles nalaten wat beren aan kan lokken. Mijn angst voor beren was in de afgelopen weken afgenomen, door – inderdaad – de nuchtere toon waarop diverse autochtonen spraken over “het gevaar”. En ik heb tenslotte een berenfluitje! Maar ik kneep ‘m stiekem toch wel voor de Grizzly, die behoorlijk wat forser is dan zijn kleine broer de zwarte beer.
Dus toen we na het eten even een wandelingetje naar Yellowstone Lake maakten (5 minuten lopen vanaf de camping) had ik mijn berenfluitje in de aanslag. De beloning voor onze moed was het uitzicht over een prachtig glad meer, aan de overkant omzoomd door besneeuwde bergen.
Naast de voorspelde regen en onweer viel ook de verwachte temperatuur enorm tegen: overdag rond 12 graden en ’s nachts rond de 3. Het relaas van Enny en Jos in gedachten trok ik ’s nachts mijn dikste kleren aan (thermobroek, 3 laagjes shirts, wollen sokken) en schoof onder de 4 dekens ook nog de zijden lakenzak van Merel. Zo lukte het om in elk geval een aantal uren te slapen. Inmiddels hadden we eindelijk de werking van de verwarming in de camper ontdekt en konden we op die manier de boel enigszins op temperatuur houden, maar comfortabel is anders. Tjonge, wat was het koud ’s nachts!
Woensdagochtend echter scheen de zon, dus onder de warme douche en snel in de kleren, en op pad naar de Fountain Paint Pot, helemaal aan de andere kant van het meer. Onderweg kwamen we de South Rim van de Grand Canyon of the Yellowstone tegen en – voordat het zou gaan regenen – besloten we die eerst maar te gaan lopen. Op de parkeerplaats stond een bizon op zijn dooie gemak te grazen op het strookje gras. Hoezo wild?! Langs de highways wordt overigens steeds gewaarschuwd voor overstekend “game”, waarmee wild bedoeld wordt …. Geen spijt van ons bijgestelde plan gehad: wat een prachtige kloof en schitterende watervallen. Wel weer als immer op mijn hoede voor de Grizzly’s die mogelijk in het omringende bos verbleven, maar desondanks een schitterende tocht.
Daarna snel in de auto naar bovengenoemde Paint Pot, die gek genoeg na al het schoons dat we al gezien hadden enigszins tegenviel. Wellicht omdat het intussen weer flink was gaan regenen, en dat drukt toch de pret. Evenals bussen met schreeuwende Chinese toeristen. Mens, wat kunnen die schreeuwen! Ik dacht dat Nederlanders in het buitenland daar patent op hadden, maar die halen het niet bij het volume dat ik van onze Chinese collega’s heb gehoord.
Of misschien bereiken wij intussen het verzadigingspunt? Zoveel schitterend natuurschoon in een aantal weken, kan het echt nog mooier? Onvoorstelbaar dat heel Yellowstone bestaat uit de krater van een doorsnede van ± 35 miles, en je eigenlijk permanent over de dunne bodem van deze krater loopt en rijdt.
We vertrokken naar de camping voor ons avondritueel: koken, eten, slapen en morgen bijtijds weer weg. Tijdens het eten wachtte ons een verrassing: een elk (edelhert) bleek op bezoek bij onze buurman, die buiten bij een kampvuur zat met zijn hond. Kennelijk zag de buurman hierin een educatief moment voor zijn hond en tilde het beest voor zich op de picknicktafel, borst vooruit, voorpoten vast. Dit leek door de elk, die aanvankelijk vooral nieuwsgierig was naar dit ondermaatse geval, als dreigend te worden ervaren. Hij ging ervoor staan, richtte zijn gewei, en buurman kon nog net een sprintje trekken naar zijn caravan om daar eerst zijn boxer in te werpen en vervolgens zichzelf. Elk wandelde vervolgens naar onze camper om een nieuwsgierige blik naar binnen te werpen (we zaten tenslotte te eten) en graasde toen op zijn gemak verder. Buurman waagde zich nog even buiten, maar bedacht zich toen de elk op een drafje terugkeerde naar de arena rond zijn campingtafel; hij had er nog wel zin in!
De volgende ochtend lag er sneeuw!!! Na 2 ijskoude en half doorwaakte nachten was dat de limit: we pakten onze biezen, voordat er zoveel sneeuw kwam dat we er niet meer door konden (we mogen nl niet met de camper rijden in de sneeuw). Op de weg was het weggereden door het verkeer, en we trokken bibberend met de verwarming op “hoog” naar het zuiden, waar altijd de zon schijnt. Toch?!

Bijna aansluitend op Yellowstone National Park ligt aan de zuidkant Grand Teton National Park en we hadden het nét over verzadiging gehad toen we de lente in de bomen van Teton zagen: bomen met prille frisse groene blaadjes, beschenen door een lentezon. En op de achtergrond van de groene vallei de machtige bergketen met besneeuwde pieken …. brrr, het lijkt wel een reclamefolder. Bekijk vooral de foto’s.
Hoe wonderschoon Grand Teton ook was, we hadden echt even genoeg van (nachtelijke) kou en regen en hadden als volgende stek een camping aan het grote Lake Bear – nee, niet Beer – op het oog. De belangrijkste eis die we stelden was dat er goed internet was, zodat de achterstand van dit reisblog weer eens bijgewerkt kon worden.
We maakten een tussenstop in Hoback Junction voor de grote was, en toen we een dag later op weg waren naar Lake Bear passeerden wij een uitkijkpunt waar visarenden op een nest zaten. Stoppen dus, en kijken en wachten. Pa visarend kwam na een uurtje eindelijk thuis met eten. Toen konden we verder. Via o.m. Paris  kwamen we eergisteren op deze stille, maar luxe camping bij Lake Bear aan, de enige die we konden vinden met goed werkend internet. De prachtige natuurcamping aan de overkant van het meer moesten we met spijt voorbij gaan, want geen internet.
We hebben hier voor het eerst een kampvuur gestookt toen het ’s avonds wat frisser werd, en vanavond gaan we barbecueën bij een nieuw kampvuur. Er schijnt een stralende zon bij zo’n 25 graden, dus we zijn weer eens heel tevreden.
Gisterochtend met succes geskyped met Merel, die net uit haar werk was. Fijn dat we haar ook nog even gezien en gesproken hebben, voordat ze zelf op vakantie vertrekt naar Bangkok.
Toen ik ‘s middags de aflevering “Californische kust tot Belgrade” aan het schrijven was en van passende foto’s voorzag, had Wim een fiets gehuurd om Lake Bear eens rond te fietsen. Dat heeft hij geweten: de omtrek bleek 52 miles, deels over een schilderachtige weg met veel heuvels en dalen. Zijn training had hij voor die dag meteen gehad, maar de tocht leverde wel weer mooie foto’s op.
Morgen gaan we weer op pad, richting Salt Lake City en de zoutwoestijnen, en daarna verder door naar het zuiden naar Bryce NP en Zion NP, om tot slot bij de noordelijke rim van de Grand Canyon uit te komen. Daarvandaan willen we dan weer een stukje oostwaarts gaan (Sands) en vandaar rustig naar Denver (dat weer noordelijk ligt) trekken, waar we op 15 juni de camper in moeten leveren. Dat zou in 2 weken goed te doen moeten zijn.

In Denver start dan onze laatste maand vakantie.