Turangi en daarna …. exit Lucy I

De volgende (maandag-)ochtend werd ik om 8.15 uur door Jucy gebeld, dat er een monteur naar ons toe zou komen om Lucy te onderzoeken. Hij zou bellen wanneer hij er ongeveer zou zijn.
Wim was gaan hardlopen, dus ik trok een sprintje naar de douches en stond nét in mijn blootje te rillen toen ik gebeld werd: de monteur stond al naast onze Lucy. Dus ik trok fluks de kleren weer aan en ging terug naar de camper, alwaar een ervaren (“oudere” kan ik niet meer zeggen, want dan is iemand waarschijnlijk ongeveer even oud als ik) monteur naast Lucy stond te wachten.
Ik demonstreerde wat er gebeurde als ik de motor startte. De man liep lachend naar de achterkant, zei dat dit een hoop rook was, en dat Lucy mee moest naar de garage.
Toen ik wat moeilijk keek omdat Wim nog niet terug was en ik hem niet de hele dag in zijn korte broekje en run-shirtje wilde laten lopen (want 14 graden en een donkere lucht) spraken we af dat ik over ’n uurtje de camper bij de garage zou komen brengen.
Zo gezegd zo gedaan. Toen we met enig bekijks aan kwamen rijden bij de garage kreeg ik van de daar klaarstaande monteur te horen dat dit “serious damage” was en dat deze Lucy niet meer zou rijden.
Hij zou na onderzoek een diagnose opstellen en contact opnemen met de baas van Jucy, om een nieuwe Lucy te sturen.

Wij konden zolang naar het dorp/de camping, en zouden gebeld worden over de vervolgstappen.
Dus hebben we onszelf in het dorp maar getrakteerd op een paar dubbele espresso’s met diverse taarten en cookies. Inmiddels had Jucy gebeld, dat onze Lucy vervangen ging worden door haar evenbeeld, maar dat die pas om 2 uur in Auckland opgehaald kon worden, dus niet vóór vijven in Turangi zou zijn.
We besloten om, na het kopen van tickets voor de boot naar het zuidereiland, terug te lopen naar de camping.
Gelukkig had de camping ook een ruime keuken waar we de verdere middag door konden brengen. Op de camping aangekomen bleek de garage onze Lucy alweer terug op haar plek gezet te hebben. Wij hoefden “slechts” in te pakken en schoon te maken, en Lucy kon ingeruild worden.
Om 4 uur begonnen we aan de opruim- en schoonmaakwerkzaamheden, om 5 uur stond al onze zooi buiten op en rond de picknicktafel, terwijl intussen de wind was toegenomen tot windkracht 10 (gevoelswaarde) en de lucht naar inktzwart neigde.

Om half 7 reed er een tweelingzus van Lucy het pad op, met een vriendelijke mijnheer aan het stuur; hij had nog nooit zo’n wind meegemaakt, en had veel vertraging opgelopen in het verkeer. Nét voor de regen losbarstte konden wij de boel weer inladen en alles een plek geven. Nog even nagelopen of er geen spullen achtergebleven waren in onze afgedankte Lucy en blijmoedig overgestapt in een jeugdiger versie.

De volgende dag leverden we de sleutel van Lucy I in bij de camping-eigenaar, lieten haar daar achter en gingen weer op pad in Lucy II, óp naar de bergen van het natuurgebied Tongariro National Park, waaronder Mount Doom (eigenlijk: Mt Ngauruhoe). De wind was gelukkig afgenomen, maar nog steeds voelbaar, en de regen miezerde toepasselijk uit de leigrijze lucht. Mount Doom hebben we vanuit de auto toegezwaaid en zijn voorbijgereden.  Met ware doodsverachting ben ik tot bovenaan de top van de ernaast gelegen berg gereden, waar nog sneeuw lag en druk geskied werd.
Na een korte fotosessie zijn we weer afgedaald, hebben het bezoekerscentrum bezocht (daar is het tenslotte voor, en ze verkopen er vlgs Wim de beste vogelgidsen) en zijn we doorgereden richting ons einddoel van dinsdag, Wanganui.
Wim had een schilderachtige route uitgezocht. En inderdaad een prachtige tocht, slingerend door de bergen en heuvels, langs lieflijke dorpjes als Jerusalem, Raetihi en Pipiriki. Helaas ontbrak hier en daar een stuk van de weg; het asfalt lag afgebrokkeld ergens beneden … Af en toe met het klamme zweet in mijn handen ben ik doorgereden en hebben we het einddoel gehaald. Ik was opgelucht dat we zonder ongelukken de camping langs de rivier Whanganui bereikten, waar we een prachtig plekje aan de rivier mochten betrekken. Deze Lucy had de tocht zonder mankeren volbracht. En wij ook.