Van Rotorua naar Turangi

Rotorua is een bijzondere plaats.
Wij arriveerden er begin vrijdagmiddag (29/9) bij de camping, die midden in de stad lag naast een park. Nadat we een plek hadden gevonden voor de camper zijn we maar direct aan de wandel gegaan, want de zon scheen en daar moet je in Nieuw-Zeeland onmiddellijk gebruik van maken. Dat was ons inmiddels wel duidelijk geworden.
Vanuit het naastgelegen park konden we naar de haven lopen, en daar de oever van het meer verder volgen totdat we een weg zouden kruisen die weer naar de camping leidde. Het was een prachtige, wonderlijke tocht.
In het park zagen we links en rechts om ons heen stoom uit de aarde omhoogkomen, soms uit een gat, soms uit een watertje, soms zomaar uit de grond. Een geur van rotte eieren hing in de wijde omgeving. (Een aanbeveling van de camping was overigens, dat het er niet naar zwavel stonk!).
We maakten een mooie wandeling rond het meer, dat ook op diverse plekken stoomde en borrelde. Zwarte zwanen leken daar absoluut geen last van te hebben en bedelden om eten. Onderweg stuitten we nog op een Maori schip, dat onder een overkapping tentoongesteld lag. We sloten af op een terras van een Italiaans restaurantje.

De volgende dag hadden we een aantal bezienswaardigheden in de omgeving op ons lijstje staan. Met de camper reden we naar de Waimangu Volcanic Valley, een vallei waarin de Waimangu Cauldron ligt, die als het grootste “kokende” meer ter wereld wordt beschouwd. We maakten daar een fantastische wandeling door de kloof, tussen rokende aarde en walmende riviertjes door en met een zonnetje op onze bol. Schitterende vogels, bomen en bloemen. Die kennelijk allemaal in zwavelgeuren kunnen gedijen; een vinkje waagde zich zelfs met zijn pootjes in het hete water!
Een bus bracht ons 2 uur later weer terug bij de camper.

Na koffie en lunch togen we naar het noorden van Rotorua, naar “De poorten van de hel” (Hell's Gate). We dachten dat deze naamgeving (door Bernard Shaw) ietwat overdreven was en veroorzaakt door de beperkte reiservaring van de schrijver, maar niets is minder waar: een uitgestrekt mistroostig gebied waarvan je je kunt voorstellen dat het in zijn tijd echt geleken moet hebben op hoe men zich de hel voorstelde: kolkende en kokende putten met modder, die stinkende rook uitbraakten. Waar je ook keek pruttelde of spoot wel iets uit de bodem omhoog. Geen plek om heen te gaan als je je depressief voelt. Wel fascinerend.
We besloten onze wandeling daar met een modder-voetenbad, dat zeer heilzaam zou moeten zijn voor van alles en nog wat, en met zachte voetjes en onder de indruk van de hel togen we terug naar de camping.

Zondag 1 okt. vertrokken we uit Rotorua in de stromende regen, met als doel Turangi, zo’n 200 km naar het zuiden. Onderweg wilden we nog de Buried Village bezoeken, een soort modern Pompeï dus, en bij voldoende tijd naar de Redwoods.
Het regende echter pijpenstelen, wat de tocht door het Buried Village Te Wairoa, - bedekt door lava, stenen en stof door een uitbarsting van de vulkaan Mt Tarawera in 1886 en jaren later gedeeltelijk weer blootgelegd - een droevige onderneming maakte. Een zeer levendig stadje met 2 hotels, bij de Engelse upperclass zeer geliefd vanwege de heilzame bronnen in de omgeving, in één klap weggevaagd van de aarde. Omdat de huizen/hotels van hout waren was er nauwelijks iets van over. Door de aanhoudende regen reden we naar de Redwoods, alwaar een circuit uitgezet bleek door de toppen van de bomen, zodat je de vogeltjes recht in de ogen kon kijken.
Dat hebben we dus maar overgeslagen en we zijn doorgereden naar Turangi.
Zo’n 200 meter voor we de camping bereikten kwam er ineens een onheilspellende rookkolom uit de uitlaat van onze campervan. We waren dus blij met onze plek op de camping en durfden de motor niet meer te starten.
We hebben ’s avonds nog naar de verhuurder gebeld en moesten afwachten tot we teruggebeld zouden worden.