Santa Fe, Flagstaff en Las Vegas

In Tucumcari was ons aangeraden om op weg naar Santa Fe langs Las Vegas/Arizona te gaan, omdat het zo’n leuk stadje was.  En dat bleek waar: een ruime opzet met veel groen, gekleurde houten huizen in Southernstyle en het voorname hotel El Fidel met bijbehorend restaurant, waar we uitstekend hebben geluncht. Erg prettige sfeer, én een eigen brouwerijtje, zodat Wim even overwoog om onze extra rustdag hier te spenderen i.p.v. in Santa Fe. Gelukkig hebben we besloten om dat niet te doen, want Santa Fe was geweldig in vele opzichten: een prachtig, Indiaans (Navajo) stadje, in schitterende stijl gebouwd, warme sfeer, ondanks de commerciële kant die er uiteraard ook aan zit. Santa Fe ligt hoog in de bergen, met een uitzicht rondom.  Daardoor was de temperatuur daar ook erg aangenaam, rond de 25 * Celcius.
Het contrast tussen de “aanvoerroutes” van Santa Fe (de standaard aanloopstraten met alle motels, eetgelegen en supermarkten, 6 rijbanen breed) en het oude, 16e eeuwse (!) centrum met smalle straten, pleinen, Adobe-bouw (Spaans/Indiaans), waar geen van de alom bekende winkelketens en modehuizen te bespeuren was, was enorm.De commercie was locaal, veel kunst en nijverheid, maar ook gewone winkeltjes. Een verademing.
Als “seniors” konden wij voor $ 1,-  met de bus van ons motel naar het centrum, waardoor je ook nog eens lekker uit eten kunt gaan zonder gedoe met auto, parkeerplaatsen, etc. Dus dat hebben we gedaan! Bovendien bleek die buskaart de hele dag geldig en hebben we op die manier het hele stadje kunnen doorkruisen.
Voor het eerst in onze vakantie hebben we musea bezocht, waarvan dat over de Indiaanse geschiedenis bijzonder indrukwekkend en mooi was.

Lekker uitgerust ondernamen we op 30 april de reis van Santa Fe naar Flagstaff, de één na laatste etappe van deze autoreis van oost naar west. We hadden niet zulke hoge verwachtingen van Flagstaff als bezienswaardige stad, dus besloten om de extra dag die we daar nog hadden te gebruiken om 80 miles naar het noorden de Grand Canyon te bezoeken, “… zodat we die alvast hadden gehad …”.
Wàt een onderschatting! Die dag was een lesje in nederigheid, in elk geval voor mij. Je denkt dat je al zoveel foto’s van de Grand Canyon hebt gezien dat je nauwelijks nog verrast kunt worden, maar niets is minder waar. Het is zo’n overweldigend beeld, dat je er alleen maar stil van kunt worden. En steeds maar weer, bij elk uitzichtpunt of glimp die je er van opvangt kijk je overdonderd om je heen.
De foto’s waren achteraf uitermate onbevredigend, want leken absoluut niet weer te geven wat ik daar had gezien.
Kortom: we waren allebei diep onder de indruk, dat mag duidelijk zijn. In het National Park zelf nog een elk (elandsoort) gezien, en op de terugrit door de bergen (sneeuw!) stond er ineens een mule-deer (hertensoort) midden op de weg stil. Ik kon nog nét op tijd remmen, waardoor hij terugrende en bijna onder de wielen van een tegenligger terechtkwam. In de berm rechts van mij stond zijn vriendje aarzelend te wachten (foto).

Flagstaff bleek ook meer in huis te hebben dan wij aanvankelijk dachten: een levendig centrum met een goed (biologisch) restaurant  en toen wij er waren was er net een muziekfestival, zodat ’s avonds op allerlei plekken en pleintjes muzikanten aan ’t spelen waren. Erg vrolijk, veel jong volk.

Toen volgde de laatste etappe naar Las Vegas. Allebei slecht geslapen, want de hotelboeking was gecancelled omdat Wim’s creditcard (weer eens) geblokkeerd bleek. (Je neemt ze mee … maar heb je d’r wat aan?). Uiteraard leidde dit ook tot grappen dat onze kinderen op die manier hun erfenis veilig wilden stellen, maar Wim werd er toch behoorlijk gefrustreerd van en belde ’s nachts om half 4 met de ING om de zaak recht te zetten, wat niet lukte. We gingen dus vermoeid op weg naar Las Vegas op de bonnefooi, in de verwachting dat we wel ergens onderdak zouden vinden. Gelukkig was de weg erheen weer aangenaam en vaak adembenemend mooi, zo dwars door de woestijn. We reden naar het besproken hotel en moesten via het casino naar de receptie, die in een klein hoekje van de afdeling fruitautomaten achter een rookwolk verstopt bleek. Onze verwachting bleek terecht, zonder blikken of blozen handelde de receptie-medewerker de reservering af en konden we naar onze kamer. Hotels lijken hier vooral bijzaak, het gaat om de gokafdelingen.

Wij zijn, denk ik, een nogal a-typisch geval, want hebben – behalve deze noodzakelijke gang naar de receptie – verder geen stap meer in enig casino of gokhal gezet. En dat in Las Vegas!  Niet eens uit principe, maar het kwam er gewoon niet van. Nou was dat ook niet nodig geweest, want overal (bij de kledingzaken, bij de drogist, bij de Pizzahut, etc.) staan in elk geval fruitautomaten, desnoods in de WC.
Toen we zaterdag aankwamen waren we veel te moe, na de slapeloze nacht ervoor, en hebben alleen wat boodschappen gedaan. Zo kochten we bij de Walmart voor $ 10,00 een telefoon (oud model Samsung) en een prepaidkaart, waardoor het bellen voor reserveringen (maar bijv. ook naar Nederland > ING) niet zo gigantisch veel kost. Zondag moesten we de auto op het vliegveld inleveren bij de verhuurmaatschappij. Van vliegveld naar stad terug zonder auto was – zoals dat heet – een hele uitdaging en voorwaar geen sinecure! Las Vegas gaat er kennelijk van uit dat wie naar die stad komt barst van het geld, want enig openbaar vervoer is vanaf het vliegveld niet te vinden.  De enige betaalbare optie was om voor $ 22,- een shuttlebus naar een willekeurig groot hotel op “de strip” te nemen, en vandaar uit te zoeken hoe verder. Dus hebben we toen ook maar een wandeling op “de strip” gemaakt en onze ogen uitgekeken. Ik vrees dat het aan mij niet zo besteed is, al die extravagantie die vooral bestaat uit superkitsch.
We zijn weer terug in het hotel geraakt, maar toen was het alweer bijna avond.  Dus eten en inpakken, want maandag is het camperdag!