Black Canyon/Willow Beach; Arizona - 5 mei 2015

Na het ophalen van de camper, dat wat voeten in de aarde had (zie later verslag “Reizen met de camper”) zijn we in verband met de naderende duisternis neergestreken op de camping in Willow Beach/Black Canyon in Arizona, 50 mile rijden vanaf Las Vegas.
De volgende ochtend werden we wakker onder een strakblauwe lucht met – waar we ook keken - om ons heen zandkleurige bergen. Met af en toe een weerbarstig, stekelig plukje groen.  Waarin overigens weer heel grappige dieren verstopt bleken te zitten, zoals een echtpaar Roadrunners met 12 kleine Roadrunnertjes, die hun naam voortdurend waarmaakten. Een bijzonder vrolijk gezicht. Na de drukte in Las Vegas besloten we hier 3 nachten te blijven, om in elk geval even aan het wonen in een camper te wennen, onze kleren te wassen en uit te rusten. Het rijden moest dan daarna maar ….
Wim huurde een kano om de Black Canyon in te roeien richting Hooverdam en kwam aan ’t eind van de ochtend uitgeput terug, want had tegen stroom en wind in hard moeten peddelen om de kano op tijd terug te krijgen. Een Australisch paar dat meer pech had dan wij en maandag niet meer aan de (gereserveerde) camper had kunnen komen, kwam dinsdag eind middag de camping opgereden; grappig, bekenden tegenkomen in de woestijn!
Na voldoende rust en schone kleren gingen we donderdag weer op pad, opnieuw de Hooverdam over maar dan door naar het zuiden, door de Mojave woestijn om daarna naar de grote natuurparken Sequoia en Yosemite te trekken.  Even kilometers maken dus.  Lees in het camperreizen verslag hoe dat gaat in een camper ….
Na een flinke dag rijden kwamen we in de buurt van de eerste uitgekozen pitstop, een primitieve camping in het Mojave natuurgebied, beheerd door Indianen. Vanaf de snelweg nog zo’n 10 miles een zandpad in. Na ruim een uur rondrijden zonder een spoor van een camping, of van welk teken van leven ook (op de cactussen na) kwamen we op weg naar het Visitors Centre voor een slagboom te staan, waar een bordje met een tentje erop en een dikke streep erdoor stond.  Helaas was men vergeten om dat op de website te vermelden …. Na enig gevloek stapten we maar weer op, terug naar de grote weg en op zoek naar een andere camping. Onderweg, bij de dalende zon, prachtige zandhozen gezien. Want de wind waaide onverminderd hard in de woestijn.
Tot onze verrassing kwamen we bij een kruising, zo’n 40 miles verder, een bordje tegen dat naar een camping verwees, 10 miles verderop.  En ja hoor, nog een met boompjes, een vijvertje met eendjes  en een zwembadje ook!
Daar hebben we heerlijk overnacht zodat we de volgende ochtend weer fris en fruitig op weg konden naar Lake Isabella, dat in het zuidelijke puntje van de Sierra Nevada ligt. Daarmee lieten we na ruim een week de woestijn achter ons. Ook hier weer een leuke plek op een familiecamping, waar de rivier en het grootste deel van het meer droog lagen.  Twee dagen later verlieten op 10 mei we Lake Isabella met schone kleren en welgemoed, op pad naar het Sequoia National Park.
De goedkope telefoon die we bij de Walmart hadden gekocht bleek een nare eigenschap te hebben: we hebben er tot nu toe 1 x mee kunnen bellen, en daarna meldt hij permanent dat hij “no service” biedt, wat absoluut klopt. Telefonisch reserveren van campingplekken – waarvoor we het ding hadden aangeschaft – lukte dus niet. Dat doen we dan toch maar zoveel mogelijk per email, leve de laptop! Als we tenminste internet/wifi hebben. (En dan is MacDonalds een uitkomst: altijd en overal heeft die wifi op het menu.) Helaas, in de bergen geen MacDonalds dus een campingplek reserveren in het Sequoia Nat. Park lukte niet.
Wim had een prachtige route naar het Sequoia Natural Park uitgezocht, dwars door de bergen met tienduizenden bochten en bochtjes …  En vanaf de toegang tot het park vermeldt de gids “130 curves en 12 switchbacks” (door Google vertaald als “rutschbaan”) in de komende 16 milies; voertuigen langer dan 22 ft wordt sterk afgeraden om daar te rijden.  Kortom: mijn armspieren zijn voor de komende weken goed getraind, mijn pilatesjuf  Maria kan dààr in elk geval tevreden over zijn.
En ja Enny, toen voelde ik me wel even heel stoer! Na afloop dan …
Opnieuw werden we overdonderd door een natuurverschijnsel: de enorme afmetingen van deze gigantische sequoia’s kun je je niet voorstellen. Waarom vallen ze niet om? Wat voor wortelstelsel hebben ze wel niet nodig om overeind te blijven staan? Komt er ooit een eekhoorntje helemaal tot boven in die boom?
Kijk naar de foto’s en verbaas je, net als wij deden. Sterker nog, wij hadden zoveel oog voor de bomen dat wij helemaal niet merkten dat er op enige afstand vier (ja, VIER) beren stonden te grazen op een veldje. Pas toen we het hele veldje omgelopen waren zagen we ze ineens: een moederbeer met drie jongen.  Ik kreeg het enigszins benauwd en wilde snel maar onopvallend het veld ruimen. Maar Wim wilde toch graag nog wat meer foto’s maken, dus aan hem hebben jullie de mooiste te danken.
’s Avonds op een prachtige camping aan een meer buiten het park overnacht, en de volgende ochtend bijtijds – opnieuw over (in diverse opzichten) adembenemende weggetjes door de bergen naar Yosemite National Park, waar we voor 2 nachten een campingplek hadden gereserveerd. En dat was maar goed ook, want aangekomen bleken alle campings in de vallei FULL.  Geen luxe, geen Wifi dus en dit waren mijn aantekeningen op de eerste avond:
“Aangekomen rond 17.00 uur hebben we ons geïnstalleerd op nr 404 in the North Pines, de gereserveerde plek voor onze camper.  Gisteren waren we op de prachtige camping Lakeridge rond lake Pike al enigszins voorbereid op wat we vanavond weer ervoeren: “Please be aware that rattle snakes are common in our area; so are skunks,  fox, coyotes, yellow jackets and poison oak.”  Dit keer ging de waarschuwing uiteraard over beren. Ongeacht of je nu in een auto, tent of camper verblijft: “ alles wat aantrekkelijk ruikt voor beren, dus alles wat naar eten ruikt of er zo uit zou kunnen zien, zelfs dichte blikjes drank of eten, maar ook zeep, tandpasta en andere toiletartikelen, moeten opgeborgen in de “bear-proof” ijzeren lockers die bij elke campingplek geleverd worden. Dus heb ik braaf mijn zeepjes, lotion, bodybutter, doucheschuim etc. in een zakje in de locker gedaan, tot grote hilariteit van Wim. Hij wilde niet zover gaan om al het eten uit de camper buiten in de locker te bergen en zei dat het in de camper, in een kastje dan wel in de koelkast, voor beren echt niet meer te ruiken was. Nou heeft hij wel een punt, want ik zag dat die lockers aan allerlei kanten gaten hebben (waarschijnlijk om de lucht erdoor te laten) waardoor beren de inhoud van de lockers ook goed kunnen ruiken. Ze kunnen ze alleen niet openen, evenmin als de vuilniscontainers (met berenbeveiliging).  Kortom: het wordt een wat onrustige nacht voor mij, omdat ik de ramen dicht en Wim de ramen open wil hebben. Waarschijnlijk heeft hij gelijk, maar ja …”
’s Ochtends moesten wij ons inschrijven bij het kantoortje en de ranger vertelde dat de zwarte beren van Yosemite (die bruin zijn…!) erg shy zijn en als je hard tegen ze schreeuwt dat ze weg moeten gaan, hun eigen bos in, ze er als een haas vandoor gaan. Een stuk rustiger begon ik aan de trail die we zouden lopen, rond een meer en naar een waterval toe. Ik had wel steeds het gevoel dat – tussen alle bomen en rotsblokken door – we bekeken werden., maar kon desondanks zeer van de prachtige wandeling genieten.
’s Middags woonden we een geniale introductie van een andere (Oh Ranger[1] - ) Ranger bij over beren, duidelijk zijn hobby. Hij bevestigde mijn eerdere gevoel, dat ook al zien wij geen enkele beer, de beren ons wel degelijk allang gezien hebben …. Evenals de poema’s, trouwens, waar ik nog niet eens aan had gedacht. Overigens vertelde hij ook dat zwarte beren een geur over 18 miles kunnen ruiken, dwars door allerlei barrières heen. Waarmee meteen de illusie van de bescherming van de camper doorgeprikt werd. Ze kunnen een camper alleen niet open krijgen, en geven het dus bij voorbaat op. Wel zagen we fantastische foto’s van autoportieren, die van bovenaf dubbelgevouwen naar beneden hingen, waardoor de ruit eruit gesprongen was. De beer was via het ontstane gat de auto in gekropen op zoek naar het eten dat hij geroken had.  De 2e nacht in Yosemite Park verliep – nu ik alles over beren wist - een stuk rustiger voor mij, hoewel het wel erg koud was.  Woensdag 13 mei vertrokken we met lichte tegenzin, maar welgemoed op weg naar San Francisco. Onderweg nog wat bloemen in het haar, en dan komt het wel goed.
We kwamen rond 15.00 uur aan op de periferie van San Francisco, bestaande uit een continue stroom auto’s van 12 – 20 stroken breed, en overal borden die verwezen naar eén of andere richting. Gelukkig raakte de boel ook af en toe totaal verstopt, zodat je in een langzaam rijdende file even op adem kon komen, alvorens je met de camper weer in het strijdgewoel te storten. Intussen tuurde WimWim op zijn Iphonetje en probeerde te ontdekken welke afrit wij nodig hadden om  in elk geval in de richting van onze camping te komen. Als grote macraméwerken bogen de wegen over- en onderlangs in knooppunten en het is een wonder dat wij zonder ongelukken uiteindelijk op de juiste afslag zijn beland. Wim zal beslist tegenspreken dat het meer geluk dan wijsheid was, maar zo voelde het voor mij wel. De camping was een soort grote parkeerplaats voor campers, met ook enkele vaste plekken voor grote “motorhomes” die permanent bewoond werden. Maar met een heel groot voordeel: het was ongev. Een kwartier lopen naar de pont, die hartje San Frisco aanmeerde. En de bus, eveneens op 15 min loopafstand, passeerde de Golden Gatebrug met ons erin, zodat ik mij niet met een camper de stad in hoefde te wagen.  De pont passeerde ook nog interessante plekken, zoals de bekende Saint Quentin-gevangenis en het gevangeniseiland Alcatraz. En San Francisco zelf? We hebben er rondgewandeld in een aangename stad, met een uitgebreide Chinatown inclusief gokholen, uiteraard de karakteristieke heuvels (die in onze ogen bergen zijn) beklommen, met het kabeltrammetje gereden,  de prachtige huizen bekeken, door het leuke Golden Gate Park gelopen en langs de havens gewandeld. Helaas was het ondanks de zon niet warm (± 15 *); goed loop-, maar niet echt terrasjesweer.  Nu is 1½ dag uiteraard veel te kort om een stad een beetje te leren kennen, maar de eindindruk – versterkt door de uitstekende maaltijd die wij daar in een Frans restaurantje aten (én het feit dat ons Walmarttelefoontje het plotsklaps weer deed) – was plezierig.  Reden om nog eens terug te gaan.
Gisteren (16 mei) vertrokken uit San Francisco om een paar dagen aan de kust door te brengen. Het bijzondere talent van mijn WimWim zorgde wederom voor een enerverende reis langs een bergachtige kustweg (aanbeveling: “Je hoeft niet over zo’n duffe snelweg hoor!”), ternauwernood breed genoeg voor een camper én een passant, tenzij de laatste een fietser was.  En jawel: in een schilderachtig dorpje langs de route was een wielerwedstrijd uitgezet, die over deze prachtige kustweg liep; helaas niet alleen in de tegengestelde richting ….. Maar we zijn er gekomen en staan weer aan een schilderachtige beek, die uitmond in de oceaan (overkant van de weg), waar voor de kust de rotseilandjes (over)bevolkt zijn door spekgladde zeeleeuwen.  Eerlijk waar, het is hier gewoon één groot Artis! (klopt ook beter met de temperatuur!). Wim heeft vandaag in het ijskoude water een bijzonder korte poging gedaan een grote schelp op te duiken, en is daarna in zijn wetsuit gaan kanoën als een gek om het weer warm te krijgen. Vanavond eerst de kachel maar eens uitproberen in de camper,  en dan plannen maken voor het vervolgtraject.

[1] In alle nationale parken zijn Oh Ranger – rondleidingen. De titel Oh Ranger werkt bij mij zo op mijn lachspieren, dat ik voorzichtig moet zijn als ik in de buurt van een Ranger kom.