De auto en de Highways

Zoals beloofd een apart blog over het autorijden in Amerika. Want dat is toch wel een bijzondere belevenis.
En een groot deel van ons tijdverdrijf in de afgelopen weken, omdat we uiteindelijk besloten om de afstand van Charleston (South Carolina) naar Las Vegas (Nevada) geheel per auto te overbruggen.  Per slot was één van míjn drijfveren om deze reis te willen maken, dat ik wilde ervaren/ beleven/voelen hoe immens uitgestrekt dit land is.
Dus zijn we op woensdag 22 april in Charleston begonnen aan een tocht van 3580 mijl, 5761,3 kilometer, met een deadline van 3 mei in Las Vegas.

Om te beginnen: wat is rijden in een auto met een automatische versnelling toch heerlijk relaxed! Gewoon remmen als er iemand oversteekt, en dan niet de handrem hoeven gebruiken als de weg schuin omhoog loopt, maar gewoon rustig gas geven. Filerijden is een peulenschilletje. Jaren geleden heb ik in zo'n auto in de bergen gereden en de voordelen ervan ontdekt. Nu moest ik weer even oefenen. Na 2 dagen veel autorijden raakte ik het krampachtige gevoel in mijn linkerbeen eindelijk kwijt ... nu alleen de rechterarm nog leren beheersen, want die wil toch nog steeds schakelen.

Gelukkig had ik al mijn aandacht nodig voor het rijden zelf, want het kleinste gehucht in de VS blijkt op z’n minst een 4 strooksweg nodig te hebben voor de toegankelijkheid, (maar beter nog 6 stroken) zodat er in beide richtingen een niet aflatende stroom van 3 rijen auto’s dik  voortjaagt. En aan weerskanten heeft de weg voortdurend op- en afritten (naar MacDonalds, Subway’s, benzinepompen,  ChurchChickens, Bojangles, Wendy’s, Walmarts, tientallen motels, etc. etc.), zodat je ogen tekort komt om op tijd te zien wat je medeweggebruikers doen en tijdig te remmen. Dat je niet alleen links, maar ook rechts kan worden ingehaald is ook even wennen … vooral als dat aan 2 kanten door van die enorme trucks gebeurt. (zie foto’s)
Ik had daags voor ons vertrek de afwijkende verkeersregels zo goed mogelijk in mijn hoofd gepompt: rechtsaf door rood rijden mag, mits je geen andere weggebruikers hindert; bij een gelijkwaardige kruising moet iedereen stoppen, om vervolgens in volgorde van aankomst een voor een de kruising te passeren, dus goed opletten wie er eerst, tweedst enz. gearriveerd is; als er een schoolbus met rode lichten knippert mag hij niet gepasseerd worden, ook niet als hij een tegenligger is.

Toen de routine er wat in begon te komen had ik ook wat meer rust om om me heen te kijken naar de (meestal) prachtige omgeving die zich voor ons ontrolde: Georgia met z’n weelderige bosrijke natuur, lieflijke landschappen (Atlanta gepasseerd) ;  Alabama met een voortzetting van deze begroeiing (golvend landschap) , waar wij genietend  doorheen gereden zijn; Mississippi - overnacht in het dorp Fulton waar het aantal kerken overeen bleek te stemmen met het aantal huizen – en waar we de secondaire weg genomen hebben en onder de indruk waren van de eindeloze landbouwvelden. We passeerden de schitterende brug over de rivier de Mississippi bij Santa Helena (ten koste van een bezoek aan Memphis) en reden door de stromende regen door Arkansas tot Little Rock, de (voormalige) woonplaats van de Clintons.
Regelmatig werd ik, bij voorkeur op de plekken waar aan de weg gewerkt werd en er slechts 2 smalle rijstroken beschikbaar waren, met volle vaart ingehaald door zo’n beest van een vrachtwagen, terwijl ik in de stortregen half op de vluchtstrook probeerde de auto op de weg te houden. Een spannende onderneming, (zie filmpje, dat Wim in al zijn koelbloedigheid wist te maken).

Vermeldenswaardig is het enorme aantal uiteengereten autobanden dat langs de weg ligt. Je zou bijna vermoeden dat er een vooropgezet plan achter schuilt.
Opvallend is dat het vooral vrachtwagen-banden zijn. Kennelijk wordt in die branche meer bezuinigd op banden dan in het reguliere verkeer. Overigens zijn de wegen ook zeer wisselend van kwaliteit: variërend van goed asfalt tot een lappendeken, met grote gaten en spleten in het wegdek. Het zorgt er wel voor dat ik dagelijks even naar mijn autobanden kijk, voordat we vertrekken voor de volgende etappe.
Ook blijft het een uitdaging om steeds in de juiste “line” te blijven, opdat je op tijd links- of rechtsaf kunt slaan wanneer dat nodig is. Zeker wanneer het druk op de weg is en je in de buurt van een grote stad bent, gebeurt het af en toe dat ik te vroeg “voorsorteer” in de rechter- of linkerbaan, en dan eigenlijk niet meer terug kan als blijkt dat ik een afslag later hebben moet. Ik heb mij er aan gewend om daar geen punt van te maken, nóg drie keer rechts- dan wel linksaf te gaan, en dan weer op het uitgangspunt terug te zijn met een nieuwe kans.

In Little Rock maakte ik een planning voor de nog af te leggen miles, zodat ik ook wat rust in kon plannen.  We bleven daar een dagje, deden de was in een wasserette, en bezochten “downtown”, waar Little Rock een leuk stadje bleek te zijn.
De volgende dag reden we door Texas, grotendeels de beroemde Route 66 volgend die naast de snelweg nog als ventweggetje aanwezig was. Regelmatig gingen we even van de snelweg af om de Route 66 een tijdje te volgen: vergane glorie all over … De verdere planning (inclusief pauzes):
- Little Rock (Arkansas) – Oklahoma City (Oklahoma)   - 356 miles, ong 7 uur rijden
- Oklahoma City – Tucumcari  (New Mexico) - 376 miles, ongeveer 6 uur rijden
- Tucumcari – Santa Fé (New Mexico) – 231 miles , ongeveer 4 uur rijden
- Santa Fé – Flagstaff (Arizona) – 387 miles, ongeveer 7 uur rijden
- Flagstaff – Las Vegas (Nevada) – 251 miles, ongeveer 5 uur rijden
Regelmatig planden we een dag extra verblijf in. Behalve in Little Rock waren we 2 nachten in Santa Fé en in Flagstaff.
Vanaf Oklahoma zagen we het landschap langzamerhand steeds grootschaliger en steeds schraler worden. In New Mexico werd het land om ons heen ook bergachtiger.
In Tucumcari overnachtten we in een motel langs de oude Route 66. Het was wat triest om daar talrijke motels langs de weg te zien, die grotendeels leegstonden. Ook in ons motel waren slechts 3 van de pakweg 60 kamers bezet. In de bar van het motel raakten we in gesprek met een klassieke cowboy (met 600 Angus runderen op een kleine 4000 hectare woestijngrond – over schaalgrootte gesproken)  en zijn vrouw, die ons uitnodigden om begin juni het Hillbilly-festival bij hen te komen vieren. We houden het in overweging. Zij vertelden ons dat dit stadje in pakweg 10 jaar tijd van een stad van 40.000 inwoners was gekrompen naar 4.000 inwoners. Ongeveer 10 jaar geleden was het spoorwegstation in Tucumcari gesloten, waardoor ook veel bedrijvigheid uit het stadje verdween.  Er was geen werk meer, dus de mensen trokken weg. 
De volgende dag, op weg naar Santa Fé, pauzeerden we op advies van de vrouw van de cowboy in het dorpje Las Vegas (New Mexico), een bijzonder lieflijk plaatsje met deels houten huizen en een formidabel hotel-restaurant  (Le Fidel), waar je een uitstekende lunch kunt krijgen (en vast ook een bijzonder goed diner). Dat zijn van die verrassende pareltjes onderweg, waar je extra van geniet!

De dag erna leek Santa Fé bijna het tegenovergestelde van de droevigheid van Tucumcari uit te stralen: een feestelijk, levendig stadje met een zeer herkenbare indiaans - spaanse cultuur (Adobe-bouw van pueblo-indianen, zoals de Hopi’s).

Over Santa Fe en Flagstaff, wat ook weer een prettig en bijzonder levendig centrum bleek te hebben, later meer.  Evenals als over ons voorlopige einddoel: Las Vegas.