Charleston, Savannah en auto's

Zoals ik in een reactie al schreef: de twaalfeneenhalf durende treinreis per Amtrak van Fort Lauderdale naar Charleston (South Carolina) was erg comfortabel en de moeite waard. Je kunt vanuit je luie stoel om je heen kijken naar de wereld die voorbijkomt, en de trein stopt regelmatig in kleine plaatsen of grote steden. Verder zie je vooral ook veel natuur. Er is - net al in de TGV - een restauratiewagon en een winkeltje, waar je voor weinig geld eten en drinken kunt kopen. De stoelen kun je uitklappen tot (bijna) ligstand. Op vrijdagavond 17 april kwamen we aan in Charleston.

Charleston (South Carolina) is veel groter dan wij ons hadden gerealiseerd. Ons hotel lag in North Charleston, wat een aparte gemeente bleek te zijn, en het was ruim een uur met de bus naar de oude stad.  Overigens werd er tamelijk ongelovig gereageerd toen wij naar de bushalte vroegen (de receptie-medewerker wilde direct een taxi bellen) en ook de buschauffeur keek vreemd op. Witte mensen gaan nauwelijks met de bus, want die hebben een auto of nemen een taxi. De bus wordt gebruikt door zwarte bewoners en de arme blanken, vaak (hoe stereotiep ook) tandeloos en gigantisch dik. Deze stad is lange tijd het centrum van de slavenhandel geweest voor de zuidelijke staten van de VS en dat is goed terug te zien in de rijkdom van de plantershuizen in de oude stad. Die overigens ook nu nog bewoond worden door blanken, soms nageslacht van de vroegere planters. Een prachtige oude binnenstad met veel grotendeels houten huizen.

Ook hier liep onze planning nogal in de soep, doordat de auto die wij met veel heen-en-weer gebel gereserveerd hadden voor maandag, met de bedoeling om daarmee naar Savannah en te gaan en dan verder door te reizen tot aan Dallas (Texas), maandagochtend niet op de afgesproken tijd gebracht werd en men om half 12 nog niet wist wanneer dan wel, waarna ik de hele boel gecancelled heb. Die dag hebben we verder besteed aan een nieuw reisplan en het opnieuw reserveren van een (betaalbare) huurauto, wat uiteindelijk lukte via een Nederlandse site. Voor woensdag.

Dus opnieuw het hotel verlengd, Charlestons aquarium bezocht en voor dinsdag een losse auto lokaal ergens gehuurd, waarmee we plantages in de omgeving van Charleston hebben bezocht. Indrukwekkend en opnieuw verbijsterend; de vanzelfsprekendheid waarmee blanke kolonistenfamilies stinkend rijk werden doordat geroofde en als beesten behandelde zwarte slaven het werk voor hen deden. De gidsen zijn trots op de het rijke verleden van hun stad en de enorme welvaart die dat heeft opgeleverd, maar over de slavernij wordt niet teveel gesproken. De presentaties van sommige gidsen was overigens  minstens zo verbijsterend; een man stelde vast dat fabrieksarbeiders in Europese steden het slechter hadden dan de zwarte slaven in South Carolina op de plantages, en (" ... guess what ...?!) dat vrijgekochte zwarte slaven vaak zelf ook weer slaven kochten.
Het was overigens grappig om te merken dat ook hier een soort "schaalgrootte" kwestie speelde: waar een gids sprak over een historisch oud plantershuis waren Wim en ik teleurgesteld dat het pas in 1934 gebouwd was door een Canadese diplomaat, op de plek waar een veel kleinere boerderij had gestaan van een planter. De Canadees had van allerlei antiekmarkten zijn spulletjes gehaald voor een zo authentiek mogelijk interieur ... Voor sommige delen van het huis had hij stenen gebruikt van de boerderij die er gestaan had. Dat is toch echt iets anders dan wat wij verstaan onder historische panden en een eeuwenoude geschiedenis ....
Het leek alsof voor Amerikanen die wij in deze streek spraken de geschiedenis pas begint bij de kolonisatie, want over de periode ervoor (de tijd dat de autochtone indiaanse  bevolking er woonde) is gewoon niets/niet veel bekend. Op mij had dit alles in elk geval een zeer vervreemdend effect.
Lekker ijs verkochten ze er in elk geval wel ....!
En ik had een dagje geoefend met een auto met automaat en in het amerikaanse verkeer rondgereden. Was ook even nodig. Daarover later meer.

Woensdag dus op naar Savannah, en na een klein dagje rondkijken door naar het westen. We hadden een plaats op de kaart geprikt om te overnachten: Statesboro, ± 50 miles van Savannah.
Eerst om 9.30 uur de auto opgehaald van het vliegveld van Charleston, daar ter plekke besloten om toch maar de hele reis naar Las Vegas per auto te doen, en vertrokken naar Savannah. Inderdaad, een prachtige stadje Jos, en minder museumachtig dan Charleston en veel ruimer opgezet. het Stadje is opgezet rond kleine parken, waardoor er een heel prettige sfeer ontstaat. Het havengebied was (en is) echt een belangrijk onderdeel van de stad, en voor meer dan de slavenhandel, lijkt het.
De (historische) kathedraal heeft in elk geval prachtige gebrandschilderde ramen!

Over Statesboro, waar wij 's avonds rond 19.00 uur aankwamen, is niet veel meer te zeggen dat er een prima motel was. De typische dorpen en stadjes waar we doorheen komen lijken vaak erg op elkaar: langgerekt, met een groepje "restaurants" (zo noemt men Bojangles, MacDonalds, Kentucky Fried Chicken, Harvees, Ruby Tuesday en nog vele anderen) in een inham langs de weg, en op andere plekken één of meer supermarkets (Wallmart o.i.d.), vaak met een benzinepomp erbij.
Jullie zullen begrijpen dat de keuzemogelijkheden wat eten betreft legio zijn, en vooral vet, mierzoet of enorm zout. Ik leef al enkele weken voornamelijk op sla (als ik dat te pakken kan krijgen), om verdere ervaringen met maagkrampen/voedselvergiftiging te voorkomen. (Kennelijk toch een gevoeliger maag dan ik dacht....). Ruby Tuesday is daarbij onze favoriet tot nu toe, want heeft gemengde sla.  Wie had gedacht dat we  uit zouden kijken naar het ophalen van de camper, omdat we dan weer zelf kunnen koken!