Rondje Denver (15/06/15 – 20/06/15)

Het droppen van een camper met schade bleek minder eenvoudig dan wij dachten.
’s Ochtends vertrokken we vroeg van de camping, want het was zo’n 25 miles rijden naar Denver, we moesten nog tanken, en de locatie waar we moesten zijn lag nog eens 10 miles zuidwaarts.
Om 9.00 uur reden we het terrein op, direct begroet door een medewerker die zei ons van de camper af te komen helpen.  Drew, de manager, kwam ook even langs, naar de schade kijken en ons verhaal aanhoren. Geen probleem. Alles gecheckt, keurig schoon, tanks vol/leeg naargelang gewenst en wij keken elkaar vrolijk aan: dit zag er naar uit dat we om 9.30 uur weer op pad konden. Drew belde alvast een taxi voor ons, want – 1e tegenvaller – de in het contract beloofde shuttle naar de stad was er helemaal niet. Een taxi zou zo’n $140,- kosten. Slik.  Vervolgens werd ons verzocht toch nog even plaats te nemen in de wachtruimte, omdat e.e.a. in overleg met het hoofdkantoor van El Monte afgehandeld moest worden.
Uiteindelijk konden we om 12.15 uur vertrekken, in een taxi die meer dan 2 uur op ons had staan wachten, $ 950,- en veel illusies armer en stijf van de frustratie en machteloze woede.  El Monte bleek van mening dat het een zaak was tussen mij en de tegenpartij, zij hadden alleen met mij te maken (ik had per slot het contract met hen afgesloten); ik moest de schade dus gewoon aan El Monte betalen en zelf vervolgens maar verhalen op de tegenpartij.  De medewerkers voelden met ons mee, vonden het ook geen stijl, maar stelden ook vast dat het zo gaat in de US.
De taxi bracht ons voor $ 150,- naar het vliegveld, alwaar wij een auto hadden gehuurd. Getergd stapten we in de volgende auto over en we hadden besloten om Denver per direct te verlaten en door te rijden naar Boulder, een universiteitsstadje 40 miles naar het noorden. Een aardig stadje, met een levendig centrum en leuke restaurantjes. We besloten ons chagrijn te dempen door onszelf te trakteren op een heerlijk diner, vergezeld van goede bieren, wat in Boulder absoluut lukte.  Wim had vooraf al ontdekt dat Boulder, zo klein als het is, 16 brouwerijen herbergt.
Op ons lijstje stonden ook nog twee andere plaatsen om te bezoeken in deze regio: Cheyenne, hoofdstad van de staat Wyoming, en Laramie, eveneens in Wyoming gelegen. Dinsdagmiddag trokken we dus – na nog een fijne wandeling door Boulder in de stralende zon – naar Cheyenne.

Dat was een ontluisterende ervaring: het hotel dat we geboekt hadden leek het enige hotel in Cheyenne dat nog open was, en was zeer dringend aan een grote renovatie toe. De eigenaar die ons de kamer liet zien maakte met een brede armzwaai duidelijk, dat rond het hotel het centrum van Cheyenne lag. Na achterlating van onze bagage gingen wij op zoek naar het centrum; we konden echter niets vinden dat ons aan een stadscentrum deed denken…. Elke straat leek voor een groot deel te bestaan uit lege asfaltvlaktes, bedoeld om er auto’s te parkeren … die er niet stonden. Ook op de enorme parkeerplaats bij ons hotel (88 kamers) stonden in de 3 dagen dat we er waren gemiddeld 3 auto’s. Enkele wandelingen maakten ons al snel duidelijk dat het stadje in een zeer deplorabele toestand verkeerde: wegen met gaten waarin een wiel volledig zou verdwijnen, de stalen wapening van het asfalt overal zichtbaar; een groot deel van de winkel-/bedrijfspanden stond leeg; etalages gevuld met stoffige relicten van een zolder-opruiming, waarachter verder geen open winkel schuilging. Op straat liepen nauwelijks mensen, men bewoog zich voort in een auto. Kortom: een verwaarloosde stad, waarvan alleen de omgeving van het capitool en het museum met zijn gemaaide gazons een enigszins verzorgde indruk maakte. Het museum had een aardige collectie over het leven in “het Wilde Westen”. En Wim stond daar eindelijk oog in oog met de “moose”, de eland waarnaar hij zo had uitgekeken ….
Starbucks leek het enige lichtpuntje voor de jeugdige inwoner van Cheyenne: daar was het tussen 9.00 en 13.00 een komen en gaan van mensen, die met een grote beker in de hand waaruit een rietje stak, weer verdwenen. In een auto.
Donderdag verlieten we deze droefgeestige stad en de droefgeestige hoteleigenaar om een kijkje in Laramie te nemen, voorbereid op een vergelijkbare ervaring.

Laramie was echter een grote verrassing. Ook daar moesten we eerst even op zoek naar het centrum, maar toen we een wandeling door het oude deel van het (kleine) stadje maakten viel al snel op dat er zorg was besteed aan de inrichting van de stad, met kleurig straatmeubilair, en dat de authentieke (western-)gebouwen opgeknapt waren zonder het karakter ervan aan te tasten. Verder waren er winkeltjes, lunchcafeetjes, een ijssalon, kortom: er was leven, er liepen mensen op straat, er was sfeer.  We sloten ons bezoek af met een rondgang over de campus – want ja, ook Laramie heeft een universiteit - en in de Geologie-faculteit een bezoek aan het Natuurkundig museum. Opnieuw een verrassing: een prachtige collectie van in Colorado opgegraven dinosaurusskeletten, maar ook andere getuigen van vroeger leven, zoals fossielen van dieren en planten en zeedieren. Dit alles op een aantrekkelijke manier gepresenteerd, waardoor ook ouders met kinderen naar het museum kwamen.

Aan het eind van de middag reden we van Laramie (Wyoming) terug naar Denver, waar we een hotel hadden geboekt in een van de buitenwijken. Daar aangekomen bleek dat er wel enkele “restaurants” (denk aan een luxere vorm van MacDonalds, etc.) en een liquorshop in de buurt aanwezig waren, maar dat we voor een gewone grocery store (met groenten: “u bedoelt groénten?”) toch wel weer een kwartiertje verder moesten rijden. Dus ingrediënten ingeslagen voor een redelijke maaltijd voor 2 dagen, zodat we niet afhankelijk zijn van een lokaal restaurant.

Voor vrijdag was een temperatuur van 34 graden voorspeld, en na wat regeldingen voor onze vlucht naar Portland op zaterdag trokken we de stad in.  We vonden een bus in de omgeving die ons naar het centrum van Denver bracht. Daar stapten we in een enorme hitte rond 14.00 uur uit in hartje Denver, tussen een enorme bouwput, geflankeerd door enorme torens in diverse metallic-varianten. En er lag een mooi wit boogbruggetje, dat ons over het spoor heen hielp. Aan de andere kant van de brug lag een park, waarvan druk gebruik gemaakt werd door de plaatselijke jeugd en een zwerver, die zingend de restanten voedsel uit de vuilnisbak plukte.
Vervolgens kwamen we in een wijkje terecht dat gek genoeg Amsterdams aandeed, hoewel het brandnieuw was en voor een deel nog niet bewoond. Tussendoor stonden ook nog oude pakhuizen uit de tijd dat er een levendige binnenhaven was. De pakhuizen leken ook een nieuwe bestemming te hebben gekregen, en in de oudere huizen zaten kleine restaurantjes. Vanwege de hitte besloten we om even ergens een drankje te drinken, en toen we eenmaal in de schaduw zo lekker zaten met een koel drankje voelden we ook dat we honger hadden. Kortom: we kwamen er niet meer weg, hebben heerlijk gegeten en het wijkje en de bewoners geanalyseerd (grotendeels yup, maar ook een deel sociale woningbouw, weinig kleur). En dat was alles wat we gezien hebben van Denver. De volgende ochtend vertrokken we om 05.00 uur uit het hotel, tankten de auto vol en reden naar het vliegveld, waar we rond 06.00 uur waren om aan de route van ingang naar gate te beginnen … Op naar Portland.