Kaikoura – Christchurch - Lake Tekapo - Oamaru

Om naar onze date met Merel te gaan moesten we op 11 oktober noodgedwongen weer een deel van de tocht van maandag in omgekeerde richting maken. De rechtstreekse weg tussen Kaikoura en Christchurch is - zoals eerder geschreven – geblokkeerd door schade, ontstaan door een aardbeving in november 2016. Nog steeds wordt met man en macht gewerkt aan het herstel ervan. Tot hij weer bruikbaar is wordt nu gebruik gemaakt van een B-weg, die echter niet echt berekend is op zo’n intensief gebruik, laat staan op zwaar vrachtverkeer. Dat is dan ook te merken aan de conditie van deze alternatieve route: gaten, afgebrokkelde zijkanten, verzakte delen etc. Je ziet daardoor wel meteen wat een aardbeving alleen al betekent voor de infrastructuur van dit land.
Ik keek niet uit naar het opnieuw berijden van deze weg, maar wel erg naar het weerzien met Merel, dus er zat niets anders op. We wilden nu eindelijk Merel wel weer eens knuffelen, dus we gingen om 9.30 welgemoed op pad. Het eerste deel van de reis kenden we, het tweede deel viel alleszins mee. We schoten goed op en waren uiteindelijk om 13.30 uur in Chch. Camper maar voor de deur gezet. Merel was nog niet terug van boodschappen doen maar had tijdig een koffietent aan de overkant georganiseerd, waar ze prima koffie schonken. Toen we een blauw-paars-rood hoofd voorbij zagen stuiven hoefden we bij wijze van spreken alleen nog de deur van de koffietent open te zetten …
Wat was (en is) het leuk om elkaar weer te zien 😄😄😄.
Na uitgebreid bijpraten bij de lunch en het uitdelen van de uit Amsterdam meegebrachte snoepgoed en presentjes (het lijkt wel sinterklaas, met al die pepernoten, en tien (!) Chocolonelly-plakken van Ward) stelde Merel voor om ons mee te nemen naar het lab waar zij haar werkplek heeft. Dus stiefelden we door de Christchurchse lanen (brede straten, aan weerskanten bomen, gras, en dan naast het voetpad de grote voortuinen van de vrijstaande huizen, om de haverklap een open grasveld tussendoor: wàt een ruimte!) naar het terrein van de campus. Ook hier: velden, tuinen, een “gemeenschapstuin”, waaruit je na onderhoudswerk zelf je eigen groenten en kruiden mee naar huis kunt nemen, vijvers, en enkele lage flatjes voor studenten. In het HIT-lab waren nog wat mede-studenten aan het werk, evenals Christof, Merels prof. Leuk om rond te kijken in zo’n technisch lab en te zien waar men allemaal mee bezig is: bouwen van drones, bouwen van robots, etc.
Daarna nog een klein stukje stad bekeken en uit eten gegaan, om vervolgens de wandeling naar Merels huis te maken.
Na een spelletje gedaan te hebben mochten wij in Merels kamer slapen: een fijne afwisseling van het slapen in de camper. De dagen erna hebben we door Chch gedoold en op vrijdag kregen we een prachtige lentedag met 22 graden cadeau, en zijn we naar het strand van Chch gegaan. Uurtje met de bus. Heerlijke rokjesdag, compleet met ijsje eten etc. Een kadootje om de gezinshereniging te vieren. Ward ontbrak nog, en werd via WhatsApp op de hoogte gehouden.

Zaterdagochtend (14/10) zijn we bijtijds op pad gegaan in de camper, met ook Merels volle rugzak ingeladen. We werden die dag verwacht in het observatorium van de universiteit van Canterbury aan het Lake Tekapo, waar we een rondleiding kregen en ’s nachts mochten blijven slapen. Onderweg daarheen wilden Merel en Wim nog een wandeling maken naar Wasphens Falls. Ik bleef “thuis” want was enigszins geblesseerd, had het gevoel alsof ik klem had gezeten in een of andere machine, maar kon mij geen voorval herinneren waarbij dat aan de orde was. Heb maar even de tijd genomen om weer wat foto’s te ordenen voor de blog. En Merel kwam met heerlijke honing terug.

Gelukkig viel de weg naar Lake Tekapo mee, we konden flink doorrijden en pas op het laatst moest Lucy II in de bergversnelling Mt John op, waar het observatorium op de top gelegen was. Het was erg gezellig om zo met z’n drietjes op de voorbank onderweg te zijn. De hele middag was de lucht zowaar redelijk blauw geweest, maar helaas trok hij dicht naarmate de avond vorderde.
In het observatorium gaf Nigel, een prof van de universiteit van Canterbury, ons een rondleiding langs de enorme telescopen en we konden zien wat voor soort metingen er plaatsvonden. Fascinerend, een andere wereld.
's Nachts trokken de wolken weer enigszins weg, om ons een plezier te doen; het was er stikdonker en de lucht stond stampvol met sterren.
Na een heerlijke nachtrust in deze doodstille omgeving reden we zondagochtend door de bergen terug naar de oostkust, naar Oamaru.