Van Nelson naar Kaikoura

In Nelson werd ons door de campingeigenaar verteld dat het nog nooit zoveel geregend had als dit jaar. Hadden we dat niet eerder gehoord … ?!

Gelukkig zou het centrum van het stadje 10 minuten verder zijn. Dus op een iets droger momentje trokken wij de stad in. Dat de man het over lopen had gehad was helaas onze eigen invulling geweest, hij had waarschijnlijk 10 minuten met de auto bedoeld. Fijn dat er regenjacks bestaan! En dat we die meegenomen hebben. In de gidsjes stond nota bene dat je voor mooi weer bij uitstek in Nelson moest zijn, waar het vrijwel altijd zonnig is. Wij begrijpen intussen steeds beter hoe het komt dat Nieuw Zeeland zo groen is.
Maar …. Nelson bleek (alweer) een leuk stadje. Niet groot, maar met een levendig centrum, minstens één leuke kroeg en één goed restaurant (meer hebben we er niet kunnen proberen).  En een wandelpad langs de rivier en het baseballstadion, dat uitkwam bij de zee.
Inmiddels hadden we overleg met Merel gehad over een geschikt moment en passende locatie voor onze gezinshereniging, en we kwamen na ampele overwegingen (ander Nederlands bezoek, slecht weer, slechte weg, veel omleidingen en wegwerkzaamheden) uit bij woensdag 11/10 in Christchurch, i.p.v. in het eerder afgesproken Kaikoura, dat ten noorden van Chch aan dezelfde kust ligt.

Wij besloten om in verband met de aanhoudende regen maandag  i.p.v. de wandeling in het Abel Tasman Park de lange (want met veel werk aan de weg onderbroken) tocht naar het oosten te nemen en de walvissen van Kaikoura maar eens te gaan bekijken. Dat was een goed plan. Dat tijdig vertrekken bedoel ik.
Want de rit bleek veel meer tijd te kosten dan was voorzien, in de eerste plaats omdat het al een omweg door het binnenland was sinds de aardbeving van november 2016, toen de kustweg vanaf de ferry tot aan Christchurch grotendeel versperd is (of ingestort), en verder nog door om de haverklap wegwerkzaamheden (30 km p.u., of helemaal stilstaan tot tegenliggers gepasseerd zijn), maar ook ontelbaar veel kreekjes, die – ruim voorzien van water – uiteindelijk allemaal richting zee wilden. En bij elk kreekje, hoe klein ook, moest Lucy II via haarspeldjes van grote hoogte in lage snelheid naar beneden rijden, om vervolgens – nadat het “one vehikel at the time” bruggetje gepasseerd was – die lange steile weg weer naarboven te klauteren, met 30 – 40 km p.u. Daarbij regende het vrijwel onafgebroken 😐.
Nadat we ook nog een oponthoud hadden omdat een deel van de weg naar beneden gestort was (en wel ónze strook) had ik er helemaal genoeg van en wilde er na zo’n 8 uur rijden gewoon een keer zijn.
Gelukkig konden we de laatste 8 km over een vrij rechte en goed berijdbare weg in een aardig tempo rijden. Blij dat we er waren kregen we een achterafplaatsje voor onze camper aangewezen – op zich wel begrijpelijk met zo’n uiterlijk – aten we een opgewarmde prut van de vorige dag en viel ik om 10 uur als een blok in slaap. We hadden al gezien dat de walvistochten niet alleen voor dinsdag waren volgeboekt, maar maandag wegens de regen waren geannuleerd en woensdag om 8.15 uur nog plek was (als het doorging i.v.m. het weer).
Dan zouden we opnieuw de afspraak met Merel moeten wijzigen, dus we besloten om de walvissen voor gezien te houden. Tenslotte hebben we er ook al veel gezien in Amerika en in Noorwegen (dachten we blasé 😏).  We hebben de dinsdag dus in Kaikoura doorgebracht, wat boodschappen gedaan, een ijsje gegeten, de was gedaan en geluierd. Want het was opnieuw een regenachtige dag. Daarom zijn we woensdag maar bijtijds opgestaan om de tocht naar Christchurch te ondernemen, waar we rond lunchtijd met Merel hadden afgesproken.