Fiordland National Park - Doubtful Sound

In verband met de voorspelling van regenachtig weer, mijn gammele staat (nog steeds een gekneusde rib-gevoel), en een dreigend tijdgebrek om àlle plannen ook echt uit te voeren hadden we besloten om de 3-daagse wandeling (hike) op Stewart Island (ten zuiden van het zuidereiland) te laten vallen, en in plaats daarvan een 2-daagse bootreis door de Doubtful Sound geboekt.
Een sound is een fjord, en het fjordengebied ligt aan de westkust van het zuidereiland, dus daar ging onze reis op 18 oktober naartoe. We vonden een prachtige plek op Possum’s Lodge in het gehucht Manapouri, waar bij de ingang een bord stond met de boodschap, dat possums er welkom waren 😊. En de volgende dag toen we naar de boot gingen brak de zon door.

De tocht door de Doubtful Sound was adembenemend. We voeren eerst met een kleine boot in een uurtje het meer over, waaraan ook Possums Lodge lag. Aan de overkant van het meer stonden 2 bussen te wachten die ons over een smalle steile weg in bergachtig gebied naar een aanlegsteiger brachten, alwaar de Nordland Navigator op ons lag te wachten in het fjord. Aan boord kregen we een welkomstdrankje en -hapje, werd het programma voorgelegd, kreeg iedereen een hut toegewezen en we gingen op pad richting zee. Na een uurtje varen werd het schip stilgelegd en konden we kiezen: in een kano onder begeleiding van een gids rondvaren, in een motorsloep met een gids rondvaren of op het schip blijven. Wim en Merel gingen kanoën, ik stapte in een sloep. We voeren dicht langs de steile wanden van het fjord en kregen uitleg over flora en fauna, weersomstandigheden, geschiedenis, etc. Toen ik na enige tijd op de boordradio hoorde omroepen dat er een “man overboard” was dacht ik even: “nee hè, dat zal toch niet waar zijn?!”. Maar toen wij later langszij voeren en het bericht was, dat de drenkeling weer in de kano zat en verder wilde varen, zag ik het drijfnatte haar van Wim. Dankzij de zeer snelle en efficiënte reactie van de begeleidster kon hij gelukkig snel weer in de kano geholpen worden. En dan te bedenken dat de sound op die plek 60 meter diep is … Helaas, zijn dure nieuwe bril is nu speelgoed voor de dolfijnen, zeeleeuwen en pinguïns. Gelukkig had de boot uitstekende warme douches en had Wim een extra pakket droge kleren bij zich. Later heeft Merel zich ook laten uitdagen tot een koude plons, die weliswaar gecontroleerd en vrijwillig was. Maar even koud, brrr. Nadat iedereen was af- en opgedroogd en gevoed was voer het schip eind middag de sound uit, de zee op. We zagen zeeleeuwen, pinguïns en een albatros, maar vooral ook een schitterend coulissendecor. Een walvis, waarop gehoopt was, liet zich niet zien.
Terug in de sound, na een heerlijke maaltijd en een voorlichting over al wat dartelt en groeit in de sound (mét diavoorstelling) kropen we onze kooi in. Wij hadden met z’n drieën een hut, en vielen als een blok in slaap.
De volgende ochtend begon de dag om 6.30 uur, doordat de motoren van het schip aangezet werden. En daar slaap je echt niet doorheen. Al snel werd alarm geslagen: dolfijnen aan bakboord! Mocht je nog in bed liggen, dan was dat wel het moment om op te staan. Iedereen aan boord, dus de douches waren vrij 😄. Om 8 uur hadden alle passagiers wel zo’n beetje het ontbijt achter de kiezen, voer het schip intussen de fjord verder land inwaarts in en stonden de tassen alweer ingepakt in de hutten. En was de bemanning alweer alles aan het voorbereiden voor de volgende tocht.

Het was een heerlijke afwisseling van het van plaats naar plaats rijden in zo’n camper. Toen we rond 13.00 uur aan wal stapten konden we direct door naar Possums Lodge, om daar nog een nachtje op te laden voor het vervolg van onze rondrit. En het was zowaar een fantastische zonnige dag!