Wanaka, Franz Josef, Hokitika en Greymouth

We vertrokken op 21 oktober uit de Possum Lodge bij een blauwwitte lucht, met als volgend doel de Franz Josef Glacier. In verband met de bochtige wegen en de bergen tussendoor bereikte onze Lucy II (en de chauffeur!) niet zo’n hoog daggemiddelde, dus moesten we deze tocht in 2 etappes doen. Het eerste deel voerde door een adembenemend landschap: bergen, meren met water in alle kleuren blauw, schitterende luchten, besneeuwde toppen in de verte, kortom: een genot om doorheen te rijden. En de dag ontpopte zich als een zonnige.
Queenstown, een middelgrote stad op het zuidereiland, stond in onze gids beschreven als druk en toeristisch. We besloten om deze stad dus (letterlijk) links te laten liggen. Merel en ik hadden echter wel wat behoefte aan de afwisseling van een stadje, dus viel de keus op Wanaka, zo’n 50 km ten noorden van Queenstown. Omdat we rustig aan wilden doen (de reis zelf is tenslotte óók vakantie) kozen we voor een omweg langs een gebied, waar eind 19e en begin 20e eeuw veel goud werd gevonden en een ware goldrush had plaatsgehad. Dat resulteerde in enkele leeggelopen stadjes, nadat de goudaders opgedroogd (of misschien toch niet zo enorm dik) waren. Dus gingen we op zoek naar zo’n “spookstadje” zoals ze in de gids beschreven stonden.
Het vinden van een spookstadje viel nog helemaal niet mee.  We reden langs een rivier waar – naar het schijnt - veel goud gevonden was in vroeger tijden en waar een authentiek goudzoekersstadje was ingericht dat te bezoeken was voor $40,- p.p., inclusief gids, jet-tochtje over de rivier, en zeef om zelf naar goud te zoeken. Uiteraard geen garantie op resultaat. We hebben het niet gedaan en denken daar geen spijt van te gaan krijgen.
Uiteindelijk troffen we een bord met daarop Bendigo, een naam die ook in de gids genoemd stond als een van de spookstadjes. Na een paar kilometer over een dirt road met veel gaten in en keien op de weg kwamen we bij een informatiebord, dat voor een soort ijzeren rails stond waarop een ondefinieerbaar type werktuig (graafmachine, bleek later). Na maanden achterelkaar draaien had deze machine ooit 12 ounce goud opgeleverd, zo leerde het informatiebord ons …
Voor het “historic town Bendigo” moesten we een zeer steile dirt road omhoog nemen, waarvan ik na enige tijd vreesde achterover af te tuimelen met Lucy II en gehele inhoud. Voor omkeren was geen plek. In de laagste (berg-) versnelling zijn we naar boven gereden, waar we na verloop van tijd nog enkele halve muurtjes, wat roestige wagenwielen en 2 dichtgegooide mijnschachten aantroffen, met daarnaast een informatiebord. Wij hadden ons iets anders voorgesteld bij een spookstadje.
Na dit intermezzo reden we zo snel mogelijk door naar Wanaka, beschreven als gezellig stadje aan een mooi meer, veel minder toeristisch als Queenstown; de beschrijving bleek in dit geval helemaal te kloppen.
Het stadje was groot genoeg voor een goed terras, een heerlijke (home-made) ijszaak en een aardig restaurant. Dat was echter wel geheel op jongeren ingericht, en Wim en ik konden door de slechte akoestiek niets meer verstaan. Maar het eten was er uitstekend, en voor Merel was het leuk om ook wat leeftijdgenoten te spreken.
We besloten om een extra dagje in Wanaka te blijven. De volgende dag zou er een “festival” zijn, en Merel en ik wilden graag een bezoek brengen aan Puzzling World, een bijzonder soort attractie.
Na de ochtendexercitie van Merel en Wim (uurtje hardlopen) togen Merel en ik naar het festivalterrein, een verzameling kraampjes met allerhande al dan niet zelf-gefabriekte sieraden, kledingstukken, etenswaren, gebruiksvoorwerpen, schilderijen en foto’s, etc. Nadat we daar waren uitgekeken en een ijsje verorberd hadden sloegen we de weg in naar Puzzling World, een paar kilometer buiten Wanaka. Puzzling World is bedacht, opgezet en ingericht door een wat excentrieke Kiwi die gefascineerd was geraakt door alles wat te maken heeft met gezichtsbedrog, het voor de gek houden van je waarnemingsvermogen, hologrammen, Escherachtige constructies, etc. En ook hoe deze vorm van “mindfucking” in reclame en politiek wordt gebruikt. Het was leuk om te zien en ondergaan.
De volgende (maan-)dag regende het voor de afwisseling weer eens. Het was bijzonder jammer van de prachtige camping die we in het dorp Franz Josef aantroffen. Die was goed ingericht met een grote diversiteit aan bomen en struiken, waardoor er ook een grote verscheidenheid aan vogels verbleef. Naast de camper klonk het vrolijke geluid van de bell-bird en de tui. Dat had echter geen invloed op het weer: de regen kwam met bakken uit de hemel. Het was voor ’t eerst sinds Merel bij ons was ingestapt dat het zo langdurig en zo hard regende. En dan is zo’n jucycamper erg klein, met 3 volwassenen op max. 5 m2. We ontdekten zeker op regendagen het voordeel van de campingkeuken, zodat de kok (Wim) in elk geval zijn gang kan gaan zonder op tenen te staan of erger. Ook eten in een ruimte waar gewone stoelen staan en je ruim kan zitten is weleens fijn. We spraken af op tijd naar bed te gaan en de volgende ochtend direct naar de gletsjer te gaan, om na een wandeling door te rijden richting Greymouth. Want Merel’s tijd met ons zat er bijna op en zij had gepland om op donderdag de 26ste in Greymouth de bus naar Christchurch te nemen, zodat ze nog mee kon doen met de dansvoorstelling van vrijdag en zaterdag.
Dinsdagochtend dus na het ontbijt meteen naar de gletsjer. Het was droog, en dat was fijn bij de wandeling van zo’n 1½ uur. Ook hier weer een prachtige wandeling gemaakt, eerst door een stuk bos, daarna langs de morenen van de gletsjer, die in de afgelopen jaren al een flink stuk geslonken is. We liepen door tot het laatste uitzichtpunt. Op de gletsjer zelf kun je alleen nog per helikopter komen. Merel en Wim liepen nog even door naar een hangbrug en kregen de eerste regenbui van die dag op hun hoofd, ik was net op tijd bij de camper.
We gingen weer op pad en hadden onze blik laten vallen op Hokitika, al was het alleen al om de naam. We kwamen er begin middag aan in het zonnetje, leuke kleine camping, lief klein dorp. Met Merel samen het dorp verkend, inkopen gedaan en een “National Kiwi Centre” ontdekt midden in het dorp. Tegenover de camping bleken ’s avonds ook nog duizenden glimwormen hun rust te hebben gezocht in een bomenlaan, dus ook die nog maar eens bewonderd; het is net of je een sterrenhemel binnenwandelt. En de volgende ochtend dus op het Kiwi Centre af. Er bleken niet alleen 2 kiwi’s te wonen, maar ook een heel bassin vol met gigantische palingen (eels) en enkele tuatara’s.
En toen begonnen we aan ons laatste stukje gezamenlijk traject, naar Greymouth. Het begon al snel te regenen en opnieuw kwam het water met bakken uit de lucht vallen. Dat paste wel enigszins bij de situatie. We arriveerden begin van de middag op een zielloze camping in Greymouth, waar dan ook vrijwel niemand stond. We besloten om te wachten met de stad verkennen totdat het wat droger werd, wat niet gebeurde. Het hoosde onophoudelijk, dus na enkele uren spelletjes en lezen hebben we uiteindelijk een taxi laten bellen om ons naar de stad te brengen, naar de brouwerij Montheith’s waar je volgens de campingbaas ook goed kon eten. Gelukkig waren we er nog net op tijd, want om 20.00 uur sloot de boel daar. Dus nog bij de haard een afscheidsdinertje met Merel gegeten. En aangezien het intussen gewoon doorgegaan was met pijpenstelen regenen lieten we ook hier maar een taxi bellen die ons terugbracht naar de camping. De volgende ochtend werd Merel om 7.45 uur door de bus opgepikt bij de camping, en waren wij weer met z’n tweeën. Het was erg stil ineens. Gelukkig was het (bijna helemaal 😥) droog.