NEWFOUNDLAND (& Labrador) 28 juli t/m 16 augustus 2019

Op 28 juli arriveerden wij rond 18.30 uur op Newfoundland. Een ietwat weerbarstige provincie, als laatste aangesloten bij de confederatie Canada, en die een eigen tijdszone hanteert (1/2 uur later dan Nova Scotia). Eigenlijk moet ik zeggen: Newfoundland and Labrador, want die vormen samen één provincie. Dat is in mijn ogen wat eigenaardig, omdat Newfoundland inderdaad een apart eiland is, maar Labrador ten noorden van (en voor een groot deel omgeven door) Quebec ligt, dus logischerwijze eerder aan Quebec gekoppeld zou kunnen worden. Maar misschien voelden de bewoners van Labrador zich meer verwant aan die van Newfoundland …?
Wij startten meteen goed, door het – op de gok – gekozen B zonder B Bert Bark te reserveren, een heel fijn onderkomen, gerund door 2 jonge vrouwen, aan de zuid-westkust van Newfoundland. Een kleinschalig, relaxed en zeer prettig begin van dit avontuur. ’s Avonds in een lokaal restaurantje (dat een enigszins geïmproviseerde indruk maakte) moose-biefstuk besteld, die onverteerbaar bleek en mijn zin in moose voor de toekomst volledig verloren deed gaan. Toen we de volgende ochtend vertrokken zagen we nog eens terug in wat ’n prachtige vallei deze B zonder B gelegen was. Plek om te onthouden! Maar … òp naar het noorden!

Het was een “long and winding road”, door een prachtig landschap. Echter zonder zichtbaar wildlife helaas … Vooral overweldigend veel groen. Het contrast met de toegangswegen tot de stadjes is enorm; vanuit het weldadige groen beland je in een aaneenschakeling van grote winkelketens: de Walmart naast Tim Hortons, Dollarama’s, Liquorstore, Canadian Tire, Homeland Furniture en Pharmastore enz. enz. op een onpersoonlijk en steriel industrieterrein en gescheiden door enorme parkeervlaktes. Het past zo totaal niet bij elkaar, dat het stuitend is.  Wij wilden naar een stadje om koffie te drinken of te lunchen, en kwamen zo in Tim Hortons (zo’n variant op McDonalds) terecht. Je zag daar ook vriendinnen die er met elkaar hadden afgesproken in deze onpersoonlijke omgeving, en ik probeerde me voor te stellen hoe zo’n afspraak tot stand komt. “Laten we binnenkort lunchen om even bij te praten. Ja, waar zullen we heen: de Subway, KFC of Tim Hortons? In afstand maakt het niets uit, alle drie tussen de stadsrand en de A1. Doe maar de laatste, want die heeft niet alleen maar frituur, ook gewone broodjes met beleg.”
We zijn maar snel doorgereden naar Springdale en daar na enig zoeken terechtgekomen in Marie’s Motel, waar ook nog gegeten kon worden. Dat klonk in elk geval vertrouwd: chinees-canadees.
Ons was verzekerd dat we in elk geval naar Twillingate moesten als we in Newfoundland waren, onder meer in verband met de voorbijdrijvende ijsbergen. Dus de volgende dag reden we richting Twillingate, met een tussenstop in Grand Falls voor benzine en koffie. Daar sprak een wat vervaarlijk uitziende (volgetatoeerd, doek met doodshoofden om zijn haar geknoopt en donkere zonnebril) Newfoundlander ons aan (wie, waarvandaan, wat, waarnaartoe, hoe lang en wanneer?) om ons vervolgens te vertellen waar wij beslist naartoe moesten en hoe we dan vooral moesten rijden (of juist niet). Zo ontzettend aardig, en zo trots op zijn land! Die Newfoundlanders zijn de perfectionering van de Canadees qua vriendelijkheid en toegankelijkheid: altijd een babbel, altijd geïnteresseerd op het nieuwsgierige af, maar op een aangename manier en uitermate behulpzaam.
Aangekomen in Twillingate, dat niet alleen een dorp maar eigenlijk een heel eiland aan de noordkust van Newfoundland is en door een brug met het vasteland verbonden, wachtte ons opnieuw een zeer prettig onderdak. Hostel Hi Tide had ons een code gestuurd om de deur te openen. Op de begane grond bevond zich een ruime huis-/zitkamer, een grote, goed ingerichte keuken en een bijkeuken met wasmachine en droger. Vervolgens liepen wij op sokken de trappen op naar onze kamer, onder het dak. Heerlijk geslapen!
Recht tegenover het hostel bevond zich café annex brouwerij Split Rock, waar je ook prima kon eten. Twillingate was een prettig dorp met prachtige houten huizen en een kleine levendige haven. Een visboer die tevens de handgebreide wollen sloffen van zijn vrouw verkocht 😄. Een kunstenaar die voor $ 1,- ook de kindertekeningen van zijn zoontje verkocht. Geweldig. Helaas had Hi Tide maar 1 nacht plek voor ons. Een B&B eigenares die mij telefonisch liet weten vol te zitten bood direct aan om al haar vrienden en kennissen met een B&B via facebook te vragen wie er nog plek had in het dorp in dezelfde prijsklasse. Dat leverde nog dezelfde avond diverse mails op, waaruit wij een heerlijk huisje in de duinen aan de achterzijde van het dorp kozen. Heerlijk rustig en een mooi wandelgebied. Voor de ijsbergen waren we helaas te laat, die komen in juni/begin juli langsdrijven.

Na 3 dagen moesten we écht verder, want we hadden in het uiterste zuiden van Newfoundland een blokhut gereserveerd in Frenchmen’s Cove, een provinciaal natuurpark. De route naar Frenchmen’s Cove was prachtig en lang (ook in Newfoundland kun je op veel plaatsen niet veel harder dan 50 k/u rijden). Het huisje was comfortabel en prettig, het provinciaal park mooi maar erg klein en de omgeving had niet heel veel meer dan 1 geologisch museum te bieden…. én prachtige natuur uiteraard. Onderweg zagen we wel veel mensen bessen plukken, die daar groeien in alle soorten en maten en zeer geliefd zijn. De 3e dag barstte er begin van de avond een hels onweer los, dat aanhield tot de volgende ochtend 9 uur. Daarop volgde weer een stralend zonnige dag, die we nog voor een wandeling langs de dijk naar het dorp hebben gebruikt. Na 4 dagen waren we lekker uitgerust en hadden we genoeg gewandeld en was het een goed moment om verder te trekken, naar de hoofdstad St. John’s.
Daar logeerden we in een studentenkamer op de campus van de Memorial University van Newfoundland, ½ uurtje lopen van downtown. Lekkere kamer met ruime badkamer, goed ontbijt. En St. John’s bleek een bijzonder leuke, levendige, kleurige en gezellige stad te zijn met leuke winkeltjes, aardige kroegjes en leuke/goede restaurantjes, en genoeg te zien. De wandeling van hotel naar stad v.v. ging steil berg op, berg af (soms via trappen), dus na een copieuze maaltijd met een glaasje wijn was het wel even zuchten, maar liepen we de calorieën er op de terugweg met gemak weer af…. We maakten nog een uitstapje naar Cupids en Brigus, 2 kleine plaatsjes ± 40 km ten noorden van St. John’s, waar de eerste Engelse settlers aan land kwamen en een nederzetting bouwden in 1640. Bijzondere ervaring, hoe een beperkt aantal mensen doorzetten ondanks alle tegenslag (stormen, brand, ziekten) om hier aan een toekomst voor hun gezinnen en toekomstige generaties te bouwen.
Na St. John was het wel weer tijd voor natuur en stond National Park Terra Nova op ons lijstje, waar we een 50-erjaren kamer betrokken in Clode Sound Motel, aan de rand van het park. Dit park was groot genoeg om zowel elanden als kariboes te kunnen herbergen, dus we hadden goede hoop om ze nu eindelijk te zien in Newfoundland. Helaas … Wel een mooie trail gelopen, lek geprikt door de muggen, en enkele eekhoorns gespot, maar groter wild hebben we niet gezien.
Via Marie’s Motel reden we langs de noordkust terug naar het westen, waar National Park Gros Morne onze laatste hoop vormde op het zien van deze 2 dieren. Onderweg bij Kings’ Point een potje Baked Apples gekocht, omdat we dat overal om ons heen aangeboden zagen en wilden weten wat er bijzonder aan gebakken appels kon zijn. Proeven dus. En dat was verrassend, een heerlijke zachte zuurzoete smaak. Wim googlede dat baked apples een type besjes zijn, die alleen in Newfoundland groeien (en wellicht in noord-Scandinavië, wist een landlady ons te vertellen).

Gros Morne echter had heel andere verrassingen in petto dan kariboes en elanden.
Om te beginnen ons verblijf in een B&B, gehuisvest in een “Historical Heritage Building” in Woody Point, midden in het park. Een prachtig 120 jaar oud houten huis, geel geschilderd, centraal in het dorp gelegen tegen een bergwand en aan een fjord. En tegenover het huis een souvenirswinkel annex ijszaak annex restaurantje (op de bovenverdieping). Schuin tegenover het huis nog aangevuld met een kroeg, waar ’s avonds regelmatig live-optredens waren.
Verder is Gros Morne een uitzonderlijk park, dat heel bijzondere geologische verschijnselen herbergt. De vlakbij Woody Point gelegen Table Mountains bijvoorbeeld is een gebied waar de binnenste aardkorst (de mantel) naar de oppervlakte is gekomen door de kracht van de schuivende aardplaten een half miljard jaar geleden. Er groeit niets op deze oppervlakte, die overwegend geel-rood gekleurd is. De samenstelling van de bodem (veel ijzerhoudende materie en – voor planten giftige – mineralen) belemmert plantengroei. Heel indrukwekkend. Vooral omdat het een duidelijk begrensd gebied is, waar je direct ernaast welig begroeide heuvels en bergen ziet die een schril contrast met het maanlandschap van de Table Mountains vormen. Dáár heeft de lava gestroomd, dat juist na afkoeling een extra vruchtbare laag achterlaat.
Elders in het park is Green Point waar de plooien van de aardkorst zichtbaar zijn in een hoge klif. Werkelijk ongelooflijk mooi; vanaf het strand rechtopstaande banen gesteenten van verschillende kleuren, die op sommige plekken doorlopen over het strand tot in de zee.
In de verschillende “interpretive centra” wordt heldere uitleg gegeven wat hier precies aan de hand is en wat je nu eigenlijk ziet.
Naast al deze wonderen der aarde zijn uiteraard de fjorden op zichzelf al adembenemend mooi. Kortom: mocht je genoeg gespaard hebben voor een reis wat verder weg: ga naar Newfoundland! Er schijnen ook kariboes en elanden te wonen, maar …… niet gezien.

Onze laatste nacht in Newfoundland hebben we doorgebracht in een B&B dicht bij de ferry-haven. Bij aankomst gisteravond bleken de eigenaren niet thuis, maar de deur was open en we konden iemand bellen. Dat dus maar gedaan en na 10 minuten verscheen Becca. De eigenaren waren tamelijk onverwacht naar een inwijding van een zus/schoonzus elders op het eiland, maar zij heette ons welkom namens hen, toonde ons een overdadig gevulde koelkast en zei dat we het ons gemakkelijk moesten maken. We waren de enige gasten, en bij vertrek konden we gewoon de deur dichtdoen zonder af te sluiten. Zij zou later langskomen. En we konden haar bellen als we iets nodig hadden, ze vond het geen probleem om terug te komen. Enigszins overdonderd zaten we daar in een ruim huis van mensen die we niet kenden. Als dat geen gastvrijheid is …
Vanmorgen naar de ferry, waar de dame bij de kassa – zoals gewoonlijk, weten we inmiddels – uitgebreid de tijd nam om te horen hoe onze reis was verlopen, waar we allemaal waren geweest, hoe we dat allemaal vonden, wat we van Newfoundland vonden, waar we zoal hadden geslapen, etc. etc. en wenste ons (pakweg na een kwartier) nog een geweldige voortzetting van onze reis. En dat met een lange rij wachtende auto’s achter ons.
En hier op de ferry kregen we zojuist nog een bonus, ter compensatie van alle gemiste elanden en kariboes: een school speelse dolfijnen die een tijdje rond de ferry bleven dollen, en een kwartier later nog enkele walvissen – ik dacht orka’s - die ons pad (kan dat op zee?) kruisten.

Straks aan land rijden we door naar een B&B ten zuiden van Sydney, om morgen langs de oostkust van Nova Scotia richting Halifax te rijden. Daar stappen we op 19 augustus in het vliegtuig naar huis.