Pannenkoeken, Abel Tasman en de Marlborough Sounds

Nadat Merel was uitgezwaaid en wij ontbeten hadden vertrokken we van de treurige camping in Greymouth, richting het noorden. Deze dag was de dag van de blues. Afkicken van de aanwezigheid van Merel, in het besef dat we haar lange tijd niet in levenden lijve zouden zien. Sniffend reden we (nou ja, in elk geval één van ons) eerst langs de kust naar het noorden. Langs deze kustweg passeerden we de Pancake Rocks Ik wilde eigenlijk alleen maar koffie. Maar ook hier bleek moeder natuur weer iets heel bijzonders voor ons in petto te hebben: fascinerende rotspartijen van laagjes steen, in de loop der eeuwen op eigenaardige wijze uitgesleten door weer, wind en getijden (en regen!). En het helpt als afleiding, om zoiets moois te bekijken. Ook het weer hielp een handje mee. De regen was op (voor zolang als het duurde) en de zon kwam steeds vaker achter de wolken vandaan. En àls de zon schijnt in New Zealand, dan schijnt hij ook goed en moet je erg oppassen niet te verbranden.

Vanaf Westport sloegen we de weg in naar het noord-oosten, richting Nelson. De zon brak steeds meer door en de dag werd daardoor toch wat lichter. Grappig was dat we voor de eerste keer in Nieuw Zeeland weer op "bekend terrein" kwamen, omdat een groot stuk van dit traject deel had uitgemaakt van de wegomleiding 2 weken eerder, maar dan in omgekeerde richting en in de stromende regen.  In de stralende zon onder een blauwe lucht met vriendelijke wolkjes zag het er toch echt heel anders uit 😊.
Dat maakte het rijden ontspannen en de tocht verliep zo voortvarend, dat we besloten door te rijden naar het Abel Tasman National Park in het noordwesten van het zuidereiland, dat we op de heenweg door de hevige regen gemist hadden. Rond 18.30 uur arriveerden we op de camping in Motueka, waar we ook tickets konden kopen voor de boot van de volgende ochtend 9.00 uur.

Het Abel Tasman Park is vanaf deze zijde (de noordkust) alleen toegankelijk per boot. Er is een ferry-dienst die vanaf Kaiteriteri - een dorpje ten noorden van Motueka - een stuk of zes aanlegplaatsen in Abel Tasman aandoen waar je af- of op kunt stappen. Je kunt dus ook van de ene naar de andere aanlegplaats lopen, en van daaruit later op de dag opgepikt worden om terug naar Kaiteriteri te gaan. Of de hele boottocht heen - en - terug te maken en het park vanaf de boot beschouwen. Op andere plekken is het park ook te voet toegankelijk. Je kunt er prachtige wandeltochten maken van enkele dagen, van hut naar hut. Voor overnachting in zo'n hut kun je vooraf vouchers kopen.
Wij hadden geen tijd voor een meerdaagse, want zouden zaterdag weer met de ferry naar het noordereiland gaan dus moesten na de wandeling zo snel mogelijk weer naar Picton aan de oostkust.

Gelukkig was het de volgende dag schitterend weer. We kozen voor de tweede aanlegplaats, waar we na een zonnige boottocht op een paradijselijk strand werden afgezet en in de richting liepen waar in Nederland duinen zijn. Wij troffen daar een grote hut en een eenvoudige camping, én een bord met de startmarkering van diverse wandelingen. We hebben er eentje uitgekozen van ± 2 uur. Het was een adembenemende tocht, en niet persé door de sterke stijging.  Vanaf hoge kliffen die ver in zee uitsteken heb je een geweldig uitzicht over lege, goudgele stranden, omringd door subtropisch regenwoud. Onwerkelijke schoonheid. De wandeling werd continue begeleid door het geluid van de bell-birds, tui's en ander gevogelte. Ook troffen wij hier de weka (beschermde inheemse vogel), die bijzonder nieuwsgierig was, en een Nieuw-Zeelandse kwartelsoort. Al eerder was ons opgevallen dat vogels niet erg schuw zijn in Nieuw Zeeland. Tenminste, niet voor mensen. Ze naderen mensen tot dichtbij en blijven rustig zitten. Kennelijk is de associatie met voedsel groter dan de dreiging.  Na deze wandeling langs de kliffen kwamen we terug bij de camping. Wim besloot tot nog een wandeling en ik bleef bij een picknicktafel voor Franciscus spelen, met eenden, een weka, twee kwartels en wat fantails (waaierstaart) om mij heen. En ik kon meteen even de hut inspecteren, om een indruk te krijgen van de mogelijkheden bij beter weer en een goede wandelconditie 😊.

We werden rond 15.00 uur door de boot weer opgepikt en teruggebracht, en na een lichte lunch stapten we direct weer in Lucy II om de noordelijke kustweg oostwaards te volgen, om 's avonds nog in Picton te kunnen overnachten. Ook deze tocht verliep voorspoedig en de laatste 30 km besloten we over de "scenic coastal road" (schilderachtige route) te overbruggen. Wat is tenslotte 30 km ...? De snelle route was 65 km lang, dus effectief verwachtten we voor beiden evenveel tijd nodig te hebben. Hmmm.

Het was een prachtige route, en (opnieuw) in zonnig weer met werkelijk onvergelijkbaar uitzicht over de Marlborough Sounds, de fjorden in het noordoosten van het Zuidereiland. Zoals voorspeld door een Zweedse op de camping die ochtend zouden we vaak op uitzichtpunten stoppen om foto's te maken. We kwamen vrijdagavond rond 19.00 uur aan op de kleine camping in Picton, op een steenworp afstand van waar de volgende ochtend de ferry ons terug zou brengen naar het Noordereiland. Maar eerst hebben we die avond heerlijk gegeten in een frans restaurantje aan de haven, een onverwacht pareltje.