HALIFAX e.o. (2)

Voor donderdag en vrijdag hadden we een auto gehuurd, waarmee we diverse bezienswaardigheden in een omtrek van ± 150 km rond Halifax bezocht hebben. Het rijden gaat niet erg snel als gevolg van grote gaten in de weg - zowel in de stad als daarbuiten -  waar soms een heel wiel in lijkt te passen. Wij zijn er maar van uit gegaan dat dit de vorstschade van de afgelopen winter is, en nog gerepareerd gaat worden. Zigzaggend rijden wordt niet gewaardeerd, dus zijn we er maar net als de Canadezen over/door heen gereden.
Het was onverwacht een frisse, maar zonnige dag. We bezochten prachtige vissersplaatsjes (Peggy's Cove, Lunenburg), bijzondere natuurgebieden (ingepolderde kwelders), en een gebied met getijdeverschillen van 12-17 meter; uiteraard moest je voor dat laatste wel de tijd nemen. Wij hebben het (nog) niet met eigen ogen kunnen constateren, maar wellicht komt dat later nog.
Gisteren besloten we tot een tocht langs de oostkust ten noorden van Halifax. Ook daar veel natuurschoon, en een opmerkelijk dorpje (Jeddore Oyster Ponds) dat samengesteld was uit allemaal oorspronkelijke houten bouwsels uit de omgeving uit ± 1890 – 1950, om een beeld te schetsen van het leven in vroeger jaren. Het was er uitgestorven, en dat kan toch eigenlijk niet de bedoeling zijn geweest …
We kozen voor een weg linksaf die ons naar het binnenland moest brengen, Mooseland geheten. Nu zijn wij al járen op zoek naar een moose (eland), dus dit klonk ons als muziek in de oren. Een mooie asfaltweg (80 km p.u.) strekte zich voor ons uit. We besloten rustig te rijden op zoek naar de moose en dat was maar goed ook. Na zo’n 15 km veranderde het asfalt in gruis en zaten er nog veel meer en diepere kuilen in de weg dan we tot dan toe tegen waren gekomen, er was geen ontkomen aan. Wij gingen er van uit dat dit een tijdelijk ongemak en van korte duur was, maar wat hadden wij het mis … (bleek later). Gelukkig was er geen ander verkeer, waardoor er alle ruimte was om slingerend de diepste gaten te ontwijken. We reden steeds dieper het woud in, passeerden een gebied met enorme graafmachines en ander zwaar geschut, en volgden toen enigszins opgelucht de bordjes “detour”; dat moest toch wel goedkomen … De zanderige paden werden steeds smaller, de modderputten dieper. Uiteindelijk zagen we een tegenligger op ons pad. Een aardige dame met haar gezin, die net met enige moeite rechtsomkeert had gemaakt omdat de weg verderop zo zompig was dat zij bang was er in vast te lopen. Zij was bekend in het gebied, haar grootouders hadden er gewoond, maar was ook erg verrast door de huidige toestand; zeer onlangs lag hier nog een mooie asfaltweg. Zij loodste ons via een andere route het bos weer uit naar een verharde weg. Met onze rode Toyota Corolla geheel in een bruin-grijs modderpak gehuld kwamen we aan bij een tankstation. De eigenaar vertelde dat vorige week alle asfaltwegen in Mooseland waren weggeschraapt, om de weg bruikbaar te maken voor de zware machines die nodig zijn voor de heropende goudmijn, waar kennelijk een nieuwe ader ontdekt was. Overigens: geen moose gezien die dag.