Terug naar het noordereiland, en dan ….

2 november 2017 - Auckland, Nieuw-Zeeland

Op zaterdag 29 oktober stonden we – na een door het continue vrachtverkeer verstoorde nachtrust – op tijd in de haven van Picton om weer ingescheept te worden: op naar Wellington. Op de boot kon ik nog wat aan blogs werken, waar ik gedurende de weken ervoor toch (te) weinig aan toegekomen was. Zeeziekte overwonnen (ik dus) reden we in Wellington de ferry af, doorkruisten de stad en namen dit keer de oostroute naar het noorden. Richting Napier, een stad aan de oostkust, waarover de gids zei dat het een bijzondere stad was. We hadden afgesproken om van deze laatste (kleine) week ook écht nog vakantie te maken, dus de dingen te bekijken die we de moeite waard vonden en die we op onze route terug naar Auckland tegen zouden komen.
De reis vlotte echter langzaam, door regen (hè, die was toch op? Oh, dat was op het Zuidereiland …. Jaja) en wegwerkzaamheden, bergachtige wegen (met 40 km p.u. worstelde Lucy II zich omhoog) en drukte op de weg. Aan het eind van de middag hadden we er genoeg van en vonden op een onverwachte plek in het dorp Eketahuna een bijzondere camping, die vrijwel leeg (want vrijwel onvindbaar) was en met een aantal zeer speciale gasten. Waaronder wij dus 😜. De eigenaren waren gepensioneerd, bewoonden een kleine boerderij een eind verderop, en hadden een groot hart. Kwamen ’s avonds bij de nieuwe gasten het staangeld ophalen – zo weinig hebben we nergens betaald – en maakten met alle gasten een praatje.
De volgende ochtend dus naar Napier, inderdaad een speciaal stadje. Door een aardbeving geheel verwoest in de jaren 20 van de vorige eeuw, en geheel herbouwd. En omdat op dat moment Art Deco toevallig in de mode was is de gehele stad in Art Deco-stijl gebouwd: winkels, kantoren, overheidsgebouwen, theater en stadhuis. Heel apart.
Het was een frisse, winderige dag en behoorlijk bewolkt en we hadden afgesproken om zo ver door te rijden als ging. Toen we na ons bezoek aan Napier besloten om een camping te zoeken bleek dit een gebied te zijn, waar campings zeer schaars zijn. Zo schaars, dat wij er geen één hebben kunnen vinden. Intussen was het weer begonnen hard te regenen en uiteindelijk kwamen we om 19.00 uur doodmoe en in de stromende regen aan in Taupo, dat ongeveer centraal op het Noordereiland ligt. En gelukkig een camping heeft. Daarmee hadden we een aanzienlijk deel van ons traject terug naar Auckland achter de rug. Na een goede nachtrust vertrokken we de maandagochtend welgemoed (en in droog weer) naar het noorden. We hadden ineens tijd genoeg. Hobbiton (De Gouw uit de Lord of the Ring – films) zijn we voorbijgereden, het weer knapte op en om 15.00 uur reed ik de camping in Auckland op, waar wij ook gestart waren met onze reis. Gelukkig had ik vooraf gebeld om een plekje te reserveren want ’s avonds stond hij volledig gevuld. Ineens hadden we zomaar 2 dagen voor ons die nog niet ingevuld waren, heerlijk. En we hoopten op mooi weer die laatste dagen. Wim wilde graag nog het vogeleiland Tiritiri Matangi bezoeken (nét buiten de baai van Auckland) en ik wilde graag mijn blog afmaken 🙃. Internet deed het niet, maar zou zo snel mogelijk weer geheel beschikbaar zijn, er werd hard aan gewerkt. We trakteerden onszelf op een diner in de brouwerij van het dorp, waar we met veel moeite nog een tafeltje konden bemachtigen. Verbaasd over zo’n grootsteedse belangstelling schoven we aan en al gauw kwam de aap uit de mouw: er vond die avond vanaf 19.00 uur een heuse pub-quiz plaats, gepresenteerd door een Bekende Nieuwzeelander (een BNner, ja). Wij werden dringend uitgenodigd om mee te doen. De afloop was voorspelbaar: vrijwel alle NZ-georiënteerde vragen konden wij niet beantwoorden. Ik geloof dat we uiteindelijk gediskwalificeerd zijn toen ik via mijn mobiel het internet raadpleegde, om te zoeken waar een vraag over ging (een lokale sitcom). Mijn advies: doe niet mee aan pubquizzen in een ander land, tenzij je daar bent op- of ingegroeid.
We moesten uiteraard ook opruimen, de camper schoonmaken, tassen inpakken en overtollige spullen zien kwijt te raken. Daar gebruikten we de dinsdag voor, want de boot naar Tiritiri enz. ging alleen woensdag. De laatste wasjes gedaan, diverse spullen die we niet mee terug wilden nemen in de campingkeuken beschikbaar gesteld en de tassen grotendeels ingepakt.
Welgemoed vertrok Wim woensdag met stevige wind in de rug naar het busstation, waar de bus hem naar de ferry van Davenport zou brengen, en die ferry hem in de haven van Auckland af zou leveren. Daar vertrok om 9.00 uur de boot naar Tiritiri enz. Helaas nam de wind toe tot stormachtig, stond de camper te schudden, en het internet deed het nog steeds niet.
Kort samengevat: Wim kwam onverrichterzake terug want de boot naar Tiritiri enz. voer niet in verband met de storm, we hebben de dag op/rond de camper doorgebracht, ik heb een fotoselectie gemaakt voor het blog en alvast verhalen “klaargezet” en we zijn naar de kite-surfers gaan kijken die in de baai voor de camping de meest gewaagde capriolen uithaalden op hun surfplanken. We zijn uit eten gegaan. Uiteindelijk deed internet het en heb ik nog een aantal verhalen, deels met bijbehorende foto’s kunnen plaatsen. En kon ik op het nippertje inchecken voor onze vlucht.
De volgende ochtend rond 8.00 uur vertrokken we naar de camperverhuurder Jucy, die ons na inlevering een transport naar het vliegveld bood. Ruim op tijd voor de vlucht naar Kuala Lumpur, het begin van de lange terugreis.

1 Reactie

  1. Philip Fredrik:
    13 november 2017
    Al met al een spannende reis geworden! Door jullie heb ik het mooie land iets beter kunnen zien! In het resterend deel van mijn leven, is de kans dat ik daar naar toe zou gaan: nihil!!!! Hartelijke dank voor het verhaal en.... de mooie foto’s!! De lampjes op het plein branden weer, dus vooral ook in de avond, meer sfeer!! Hartelijke groeten, Buurman Philip